Ik heb afgelopen zondag niets geschreven over de nachtpremière van Harry Potter and the Deathly Hallows part 2. Ik wist namelijk niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik besef nog steeds niet echt dat het het einde was. Tenminste tijdens de nachtpremière zelf niet. De volgende dag, toen ik the Philosopher’s Stone nog eens ging kijken. Toen raakte het me. Snape, die Harry probeert te redden terwijl Voldemort hem in de vorm van leraar Defence against the Dark arts Harry van zijn bezem probeert te gooien. Dat, voor de rest wijst alles erop dat Snape Harry niet mag. Met zijn onredelijke uitspraken waarin hij duidelijk aangeeft dat Harry minder is dan hemzelf.
De hele wereld heeft ongeveer tien jaar lang een lichte hekel aan Severus.
Tot dat ene stukje van het verhaal.
After all this time?
‘Always’, said Snape.
Ik kon de tranen maar een heel klein beetje tegenhouden. Ze lieten zich toch nog even zien, tijdens die scene in de film. Gelukkig huilde de hele zaal met me mee. We waren een stel snotterende aanstellers. En het voelde. Het voelde verenigd. Dit was een moment wat we deelden met vele andere die hard Harry Potter fans.
Bah. Stom dat het over is.
Niet dat ik wil dat JK Rowling nog een Harry Potterboek schrijft. Dat zou niet passen.
Nee, ik houd mijn persoonlijke marathons nog eens. De films overnieuw, vanaf deel 1.
De boeken overnieuw, vanaf deel 1.
Audiobooks gedownload, waarin het gehele verhaal wordt voorgelezen door niemand minder dan Stephen Fry. Vanaf deel 1.
En nou ja, bedankt J.K. Rowling.
Ik zag laatst een interview met deze schrijfster, bij Oprah, en ik bedacht me dat het eigenlijk wonderbaarlijk is dat één persoon een wereld heeft gecreëerd die de levens van zo veel mensen veranderd heeft.
En die wereld is er nog steeds, ook al worden er geen nieuwe woorden meer aan het verhaal toegevoegd. Door de schrijfster dan – de rest van de wereld schrijft nog volop fanfiction om alles in leven te houden.
En even afwachten wat Pottermore voor ons in petto heeft.
Harry Potter is onsterfelijk. In ons hart.
Oh en, ik ben me er heus wel van bewust dat het vandaag maandag is en geen zondag meer. Maar om eerlijk te zijn ben ik het gevoel van de dagen een beetje kwijt. In mijn hoofd zou iedere dag woensdag kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten