Met terugwerkende kracht

 Ga maar even dit luisteren ofzo, ook al is het een beetje raar

Laat mij je tijd verspillen

Zoals de zee speelt met het zand

Zoals we nooit tegelijkertijd wilden

Altijd pas naderhand

Als vloed en eb elkaar roepen

Zo kijkt de zee op haar klok

Zoals we het nooit wilden

Maar wel deden, op de gok

Op de golf, op de gok

Dansend met de maan

Slapend met de zo006E

En nog steeds met de smaak

Dansend op onze tong

Zo zal het gaan

Zo is het geweest

En ik blijf bestaan

Dat ben ik, Justin Kees

Er was wijn, er was hoop

er was nacht, er was stro

Er was niets, in de buurt

Er was gelach, klinkend door de nacht

En er was het moment, maar nooit lang genoeg

Nooit lang genoeg

Nooit lang genoeg

Er was spijt, er was stank

Er was haat, nog meer drank

Er werd niks geleerd

Er was hoop, er was hoop

Er was hoop, er was hoop

Er was hoop, er was hoop

Maar nooit lang genoeg

Nooit genoeg

Straks

Ik heb nooit gedacht dat ik ouder zal worden dan negentien. Misschien begint morgen wel mijn laatste levensjaar, is morgen de laatste verjaardag die ik van mezelf meemaak. De laatste keer kaarsjes uitblazen op een taart en met feesthoedjes op valse verjaardagsliedjes zingen.  Misschien is vanavond het laatste moment dat ik het van 23.59 op 24 november naar 00.00 op 25 november zal zien gaan op mijn wekker.
Of ik na vandaag nooit meer een vierentwintig november mee zal maken weet ik niet. Misschien word ik over een jaar nog gewoon wakker en sterf ik pas nadat ik op de kalender heb gezien dat het de vierentwintigste van de elfde maand is. Wie weet.
Ik heb nooit gedacht dat ik ouder zal worden dan negentien. Het leven kon ik niet overleven en oud zou ik nooit worden. Ik wist het al zeker toen ik nog niet eens half zo oud was als nu. Maar op dit moment, vier uur voordat mijn misschien-wel-laatste levensjaar ingaat, weten mijn gedachten niks meer zeker. Precies zoals ze altijd doen op het laatste moment.
Misschien ben ik over een jaar al dood of beginnen mijn laatste vier uren. Misschien niet. Dan blijf ik leven tot het leven niet meer wil en is dat moment pas over onvoorstelbaar veel jaar.
Negenentachtig kan ik altijd nog worden. Wie weet.   

I

Vijf dagen vanaf nu. Ik zit in een witte ruimte, op een witte stoel. Bewust van het feit dat de kraan van de wasbak loopt. Mijn moeder wast haar handen. Zij staat daar, met tranen in haar ogen. Even wil ik er niet aan denken en ik dwaal af, maar het geluid van het stromende water zet mij terug in de realiteit. Tijd is als water. Je kunt hetzelfde water niet twee keer aanraken. Aan de overkant de vensterbank met lichtblauwe fluwelen gordijnen. Brandend schijnt de zon erdoorheen. Een lichtblauwe gloed schijnt over de muur, een prisma door de glasheldere vaas die op de vensterbank staat. De laatste bloemen, verwelkt en uitgebloeid. Eerst felrood en sterk, nu slap en pastelkleur. Mama kijkt naar mij. Door haar glinsterende traanogen zie ik een glimlach. Een troost. Ik zeg niets. Ze weet wat ik voel.

echt woorden die ik ooit schreef en echt nooit meer ga gebruiken

Een schok van herkenning ging door me heen toen ze de bus in stapte. Met haar glipten wat zonnestraaltjes de bus in en was ik even te verblind om mijn vermoedens te bevestigen. Ik had de stille hoop dat ze het misschien niet was, maar ik wist het eigenlijk wel zeker. Ik zou haar uit duizenden herkennen, ondanks die lange tijd dat ik haar niet gezien had. Ondanks het feit dat ze zo was veranderd.
Ze praatte even met de chauffeur en lachte toen. Daarna draaide ze zich om en de wereld leek een fractie van een seconde stil te staan. Mijn hart maakte een sprongetje. Ze had nog steeds dezelfde uitdrukking op haar gezicht. Vrolijk en lief, maar als je iets langer keek ook pijn en weggestopte gevoelens. Ik had nooit gedacht dat ik haar weer zou zien. Eerlijk gezegd had ik al heel lang niet aan haar gedacht, maar ik was haar nooit vergeten. Ik was gewoon vergeten om aan haar te denken. 
“Vind je ook niet?” mijn blik volgde haar terwijl ze gracieus op een stoel bij het raam neerstreek. “Hé man waar zit jij met je gedachten?” Het was de jongen die een paar minuten geleden naast me was komen zitten en meteen was gaan ratelen. Ongeveer op dat moment was zij binnengekomen, dus veel had ik er niet van meegekregen.
“Oh, sorry.. Ik heb het geloof ik niet helemaal gevolgd.” “Sex pistols! Beste band ooit!” De jongen met zijn springerige bruine krullen had niet helemaal door dat ik totaal geen interesse had. “Ehm, persoonlijk ben ik meer van de Beatles.” Hij keek alsof hij een rolberoerte kreeg, alhoewel ik moest toegeven dat ik niet zo goed wist hoe een rolberoerte eruit zag. Als hij er nou een kreeg dan was dat misschien wel mooi meegenomen, wist ik het voor de volgende keer. “Die kouwe kak? Kom op man daar zit toch geen pit in! Een liedje wordt pas goed als je al je energie er in kwijt kunt….” En hij ratelde maar door met ongekende snelheid. Ondertussen gleden mijn blik en gedachten weer terug naar haar. Er was een ander meisje naast haar gaan zitten maar ze bleken geen van beide de behoefte te hebben hun muzikale voorkeur aan elkaar op te dringen. Ze keek naar buiten. Ik kon haar gezicht niet zien maar ik durfde te wedden dat ze met half dichtgeknepen ogen de wereld bestudeerde. Ik wist nu zeker dat ze het was.
“Ik snap helemaal waarom jij de Beatles boven echte muziek verkiest. Je bent een dromer, dat past daar wel bij.” Hij had door dat ik niet naar hem luisterde. “Hee, ik mag jou wel. Ik ben Paul.” Ik keek opzij naar de oprechte glimlach rond de mond van Paul. Ik schudde zijn uitgestoken hand. “Ik heb geloof ik nog nooit iemand ontmoet die een hekel heeft aan de Beatles. Arthur.”  Ongemerkt ging mijn blik terug naar Merlijn. Ze haalde een hand door haar haar. “Ik ben altijd al wat apart geweest, en ik ben drummer, die houden van meer pit.” Beantwoordde Paul, ook al had ik het niet als vraag bedoelt. De bus zette zich in beweging en ze schokte een beetje heen en weer. “En vertel mij nou maar eens wat er zo interessant is aan dat blonde meisje daar.”

en hai ga dit maar kijken:

http://www.youtube.com/watch?v=opMf4NZmO6M&feature=related

Geluk

Hallo oude vriend,
ik dacht dat ik je al lang geleden verloren had. We speelden verstoppertje, maar ik kon je nergens vinden. Maanden heb ik naar je gezocht, in de hoop je te vinden. Waarschijnlijk speelde je dit spelletje vaker, het was een onmogelijke opgave. Een paar weken geleden zag ik je zitten. Verstopt, verscholen. Het leek wel alsof je niet gevonden wilde worden. Toch vond ik je.

Joepie. Inspiratie van een dood paard.

Late inspiratieloze maandag post.

Zoals anderen verdronken in de zee,
verdronk zij in haar eigen angst.

Sorry jongens, meer heb ik niet voor jullie deze week.

followcheckr.

followcheckr.

followcheckr.

En misschien zal ik van je houden.

November en december zijn denk ik de maanden waar ik het meest van geniet. Ik vind het leuk dat de wereld praat over pepernoten, dat het niet raar is wanneer zwarte piet bij de bushalte staat 's avonds, dat iedereen cadeautjes voor elkaar koopt - ook al is dit meer uit verplichting dan uit spontaniteit. 

Ik vind het fijn als het kouder wordt. Dan loop ik buiten in het donker met Mumford & Sons als soundtrack van mijn leven. De mist doet me denken aan het boek Shiver dat ik ooit in Londen las en daar geniet ik van. De geur van de open haard in één van de huizen tussen de bushalte en mijn huis doet me denken aan mijn weekendje Center Parks ooit, waar ik niet zwom maar gewoon de hele tijd met mijn boek voor het vuur zat. En daar geniet ik dan van. Ik geniet vol op.

Als het dan gaat sneeuwen kleedt iedereen zich opeens veel leuker dan in de zomer. Mensen kopen gezellige stoffen houtje-touwtje jassen en wikkelen zichzelf in de meest knusse sjaals. Laatst, in de trein, zat ik tegenover een meisje met oorwarmers in de vorm van kattenkopjes. Dat vond ik absoluut helemaal te gek.

Ken je van die momenten waarop je school zwaar onderschat? Ik maak het constant mee. Telkens zit ik tegen elf uur in bed, tumblr open, yarny open. Dan denk ik dat ik dat bouwplan van taalbeheersing ook nog wel even kan maken tussendoor. En dan valt dat toch wel weer heel erg tegen. 

Stress levert het me op en dat is niet goed voor mijn gezondheid. Ik krijg er rimpels en grijze haren van. Ik voel het. Ik zie het. 

Grapje.

Ik maak de leukste grapjes.

Ik sluit af met het liedje van The Beatles want het zit al de hele dag in mijn hoofd.

Baby you can drive my car

En misschien zal ik van je houden.