Improvisatie dinsdag.

Wie bepaalt er hier de realiteit? Misschien zijn wij wel een illusie, terwijl de realiteit ons en onze onvolmaaktheden bekijken. Misschien is er geen realiteit. Misschien is de wereld een grote zeepbel waarin we ons verstoppen voor de realiteit. Misschien is de realiteit nog angstaanjagender dan iemand zich ooit kan voorstellen. Misschien is er in de realiteit alleen maar fijne muziek met fijne mensen.
Misschien is mijn realiteit anders dan de jouwe. Misschien geloof ik in God, en is dat realistisch voor mij. Misschien geloof ik in het feit dat ik een complete mislukkeling ben, terwijl ik in jouw realiteit het toppunt van perfectie ben.
Waarom kunnen we niet allemaal in dezelfde realiteit geloven? Dan zouden we samen tree voor tree aan een beter bestaan bouwen. Iedereen zou kunnen bereiken wat hij of zij wilde en we zouden samen gelukkig zijn. We zouden in kringetjes zitten met zijn allen en liedjes zingen. We zouden een gigantisch kampvuur maken en daar alle slechte herinneringen ingooien waardoor het eeuwig zou branden.
Maar ik geloof in mijn eigen realiteit en jij in de jouwe.



Nu hoor ik een foto en zulks te posten. Helaas besloot ik net pas dat ik nu mijn stukje ging typen. Dit is dus een foto van mijn favoriete plekje van de wereld. Ik denk dat Marije en Margiet hem al wel eens gezien hebben. Ik verlang echt naar dat plekje en alles op dit moment. 

Het is in Italië, in Gravedona. Een plaatsje aan het Comomeer. Ik was vorig jaar met een vriendin en haar ouders mee op vakantie daarheen. Aan het eind van dit riviertje ligt een volgestouwd strand met allemaal dikke, gatgravende Duitsers en machomannen Italianen. We zagen dit plekje van bovenaf en hebben besloten erheen te gaan. Het was echt het prachtigste wat ik ooit heb gezien. Aan de zijkant had je stenen waar precies twee handdoeken konden liggen. In de linkeronderhoek zeg maar, kon je precies zitten met je rug tegen de stenen en je hoofd boven water. De andere kant op, wat niet op de foto staat, was een klein watervalletje. Als je aan de bovenkant van die waterval lag, stroomde het water onder je door waardoor je het niet heet kreeg en echt kon genieten van de zon. Ik mis het. 

Uitgestippeld

De jongen bekeek haar van top tot teen. Het was de eerste keer dat hij zo’n wonderbaarlijk mooi meisje zag, het was de eerste keer dat hij een meisjeslichaam zou ontdekken. Hij had haar gevraagd of hij even naar haar mocht kijken zodat hij wist hoe haar lichaam, waar hij dadelijk in zou kruipen, gevormd was. Zo bang was hij, bang om in haar te verdwalen aangezien zijn richtingsgevoel nooit zijn sterkste kant was geweest.

Toen ze aarzelend had gezegd dat het mocht trok ze haar kleren uit, met blosjes op haar wangen. Het was geen schaamrood, dat wist hij zeker. 

Ze was anders dan hij verwachtte bij naakte meisjes. Ze was anders dan al die vrouwen die hij had gezien in vieze blaadjes. Vrouwen waar hij noch warm noch koud van werd, alleen als het even moest. Haar borstjes waren bezaaid met grappige sproetjes, en zouden vast zijn handen niet vullen. Om haar navel hing een aureool van kleine zachte donshaartjes, die zachtjes meebewogen met haar langzame adem. Hij vroeg zich af of iemand anders dat al ooit was opgevallen. Vast niet. Niks liever wilde hij dan rustig naar haar toelopen, in haar oor fluisteren hoe mooi ze was en dan zijn mond naar de hare verplaatsen. Maar zijn angst om in een vlaag van blind verlangen van het pad te geraken en nooit meer de weg terug te vinden hield hem tegen.

Langzaam liep zij naar hem toe en pakte zijn hand. Met zijn vingers in haar handen verbond ze haar sproeten en zorgvuldig stippelde ze een route uit. Van haar borsten, naar haar navel, naar haar heupen, naar haar billen. Hij keek zijn vingers achterna en met dezelfde blosjes als daarnet  fluisterde ze in zijn oren ‘je hoeft niet bang te zijn om te verdwalen, ik weet de weg’.

Ik ben vandaag jarig en bestempeld met volwassen-zijn, wat een eng idee. En dit is vast het meest ‘erotische’ wat ik ooit geschreven heb, geniet ervan. EN MIJN BROERTJE HEEFT MIJ EEN PINATA GEGEVEN, wat een waar genie!

Dit is mijn 'ik-ben-veel-te-brak-om-jarig-te-zijn-maar-ik-heb-wel-zin-in-mijn-feestje-en-ik-heb-hoofdpijn-en-drink-nooit-meer-en-ga-mijn-dronkenschap-al-helemaal-nooit-meer-filmen-en-eigenlijk-viel-het-dronkenschap-nog-wel-mee-eigenlijk-en-gister-was-een-fantastische-dag-en-ik-heb-gister-samen-met-ruud-de-herstzee-overwonnen-wij-zijn-zo-cool'-hoofd. 

En nu ga ik taart eten :)

Week 38

De eerste dag van de week, de dag van de maan, deed ik niets.
Niets, omdat ik daar zo goed in ben.

Dinsdag zag ik hoe de wereld de donkerblauwe deken van zich afwierp en daarmee iets van zijn onschuld terugkreeg. Mannen, strak in pak, waarschijnlijk onderweg naar één of ander kantoor. En kinderen op miniatuurfietsjes, gevolgd door moeders.

Woensdag werd de werkweek afgerond,
waardoor het begon te rollen in de richting van, ja hoor, het café.

Daar goot ik mezelf in een stroomversnelling die me leidde naar de donderdag.
Op donderdag verloor ik mijn wilde haren, omdat ik die niet meer nodig had.

Op vrijdag week ik uit
voor de week en het weekend was een feit.

Sommige weekenden mogen eeuwigheden duren,
jammer dat het in een oogwenk weer voorbij zal zijn.

Persoonlijk ben ik niet zo'n voorstander van het 'iedereen móet een foto posten', vooral omdat ik allergisch ben voor het woord 'moet'. Echt waar, daar ga ik van niezen en zo. Maar goed, ik ben ook de beroerdste niet, dus hier één van mijn recentere foto's:

Help, er groeit een oma uit mijn oor!

                                  

Ik hoop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

j'ai un bouger les dents

Ik wist dat ik niet naar je moest, mocht of wilde kijken.. Maar ik deed het toch. De wind streelde mijn nek en leek me te dwingen mijn ogen op je te richten. Je blik omarmde mijn ziel, streelde het.
Maar de herinneringen aan jou hadden scheuren achter gelaten, gebarsten verlangens. En hoewel het leek alsof je me weer tot één geheel wilde lijmen, had je niet door dat ik niet meer gemaakt kon worden. Niet door jou.
De liefde was leeg gelopen, lag als een plas tussen ons in. Ik zou het kunnen opdwijlen, opdrinken, misschien zelfs verstoppen of doen alsof het tranen waren en ze één voor één over mijn wangen laten stromen - alleen niet over m'n neus, want dat kriebelde. Maar bij alle overwegingen zou het op den duur, eindigen in diezelfde plas verstoten liefde.

(Ik zat ontzettend na te denken over wat voor plaatje/foto ik wilde toevoegen aan mijn post. Maar ik kwam tot de conclusie dat het misschien wel leuk was als ik een foto van mezelf er bij zou doen, zodat jullie een beetje beter beeld - haha - van mij zullen krijgen.)

(Oh, en over de titel.. Ik heb dus sinds 2 uur een beugel, alleen boven, onder moet nog komen. Eigenlijk had ik er al één nodig sinds dat ik twaalf ben, maar de tandarts vond het blijkbaar leuk om het pas voor te stellen nu ik zestien jaar ben. Niet dat mijn tanden zo scheef staan, maar ik werd bang gemaakt door het idee dat mijn tanden over een paar jaar zigzaggend over elkaar heen zouden staan. Dus nu mag ik geen hele appels meer eten, geen hele komkommer en geen stokbrood meer. Waarom krijg ik altijd zin in dingen als ze niet - meer - mogen?)

Wist je trouwens dat ik er best wel heel lang over gedaan heb om erachter te komen wat 'beugel' in het frans is. En ik ben er nog niet eens echt zeker van dat het de juiste vertaling is, maar het gaat om het idee.

Watervallen van de donkere najaarsnachten

Mijn voeten spelen met het warme water alsof ze regenlaarzen zijn op een koude, verdwaalde herfstdag. Wanneer het water kletterend neerkomt op de douchevloer zorgt het wiebelen van mijn tenen ervoor dat het weer omhoog spat en vermengd wordt met de nieuwe druppels.
Ik leg mijn hoofd in mijn nek en hou de sproeier boven mijn hoofd, laat het warme water over mijn gezicht lopen en ril even. De druppels glijden over mijn huid, als watervallen door de kuiltjes in mijn schouders, langs mijn borsten over mijn buik en benen naar beneden. Raken de vloer, en spatten weer omhoog.
En misschien wilde ik ook alleen maar dat je zag hoe breekbaar ik was, dat je je best deed om mij heel te houden en samen met mij te leven in de donkere nachten tussen onze werelden in. Maar zo was het niet, zo was het nooit. En misschien moet ik gewoon opgeven en alles laten gaan.
Terwijl de watervallen langs mijn lichaam lopen besluit ik dat ik niemand nodig heb om gelukkig te zijn. Volgende week koop ik een grijze, langharige, perzische babykat waarmee ik kan wandelen door het park en ik ga boeken schrijven omdat ik mijn verhalen aan iemand wil vertellen.’s Nachts ren ik duizend rondjes in mijn eentje om de fontein terwijl de sterren en de lantaarnpalen nog de enige lichtpuntjes in de wereld zijn en laat val ik in slaap nadat ik eerst nog naar the Cure moet luisteren. Dan komt alles goed.
Het zou best fijn zijn als het allemaal zo kon en zo simpel was, en ik niemand nodig had om tegen te schreeuwen dat ik om die persoon geef of iemand om levens te tekenen op mijn lichaam als ik wil dat iemand levens tekent op mijn lichaam.

Watervallen verdampen, vormen wolken van gedachten en sproeien samen met de laatste druppels uit de sproeier een klein beetje liefde over mij heen.







(Over elf uur en drie minuten begint de herfst, ontdekte ik net. En margriet en ik hadden een thema deze week. Oh en het is ook best jammer dat jullie de randjes van mijn sokken niet zien kunnen, want die zijn heel mooi. Dus, slaap lekker, deze laatste zomernacht.)

Wisten jullie dat...

Mensen een betere keuze maken nadat ze ergens 3 minuten onbewust over nagedacht hebben dan als ze er 3 minuten bewust over na hebben gedacht?

Dat piraten dat ooglapje helemaal niet hebben omdat ze één oog missen, maar omdat ze afwisselend bovendeks of onderdeks moeten zijn en zodra ze daartussen wisselen ze hun ooglapje over hun andere oog doen omdat ze dan beter zien in verband met het licht (en donker)?

Dat er voor dit stukje al 111 toffe stukjes online staan en dat dat eveneens het huisnummer van een bepaalde toffe schrijfster is?

Dat fans die in de rij staan voor een U2 concert als er voorgedrongen even boos worden op de voordringer, of deze nou voor of achter hun voordringt?

Dat mijn hond, Snuffel, deze zaterdag 100 jaar wordt (in hondenjaren natuurlijk) en dat er dan ook nog eens een bepaalde toffe schrijfster jarig is?

                                                                    Dat is mijn hond, niet de toffe schrijfster.

Dat ik sinds gisteren een nieuwe laptop heb (mijn eerste laptop ooit)?

Dat Toffe Margriet vandaag aan de waterpijp heeft gezeten?

Dat vandaag de deadline was voor mijn eerste officiële universitaire paper, maar dat ik die gisteren al ingeleverd had?

Dat ik vandaag besloten heb mijn baard (na lange tijd) af te scheren?

                                                                               Dat is mijn (dons)baard

Dat ik vandaag vergeten was dat het donderdag was, tot Margriet mij daar een uurtje geleden aan herinnerde?

Nee he? Ik wed dat jullie dat niet allemaal wisten. Maar nu wel =)

Te laat

Ja. Het is duidelijk. Tolik en ik lijken te veel op elkaar. 
Want ook ik, heb geen stukje geschreven voor deze woensdag. 
De reden dat ik zijn taak moest overnemen, springt nu ook over op mij.


Dit mede omdat ik achterna werd gezeten met Star Wars praat en 23 afleveringen van How I met your mother en het feit dat ik geen internet thuis heb. Ik kon dus niks uploaden, en had te weinig inspiratie om iets te schrijven. 


Excuses hier voor.
Ter compensatie krijgen jullie een leuk plaatje. 

Woensdag komt er een fantastisch mooi stukje. 

Tenzij ik het vergeet. 

Ik heb een muur

Van wolken. oke onzin. [nu dan echt.]

Vanaf het moment dat ik aan het touwtje trok van het licht raakte ik in een trance. Met het licht uit, en met mijn zicht een zintuig afgesloten was het geluid van het kletterende water het enige waar ik me op concentreerde. Toen het water mijn huid raakte stond ook mijn zenuwstelsel op scherp. Met een draai aan het koude verhitte ik mijn huid. Zo warm als ik het verdragen kon liet ik het over me heen komen. En ik sloot mijn ogen ook al was dat niet echt nodig. Ik sloot de wereld af en alles kon de waarheid zijn. Als ik mijn ogen opende stond ik in een ander huis in een andere ruimte op een andere plek. En ik was iemand anders en het leven moest nog beginnen.

Maar ik opende mijn ogen en de illusie vloog voorbij. Zelfs in het donker herkende ik de vage lijnen. Mijn hand vond de knop die de warmte regelde. Ik liet het warme water wegvloeien en liet het koude weer toe. Kouder en kouder. Niet zo koud als ik het verdragen kon want dat kon bijna niemand. En in die kou stond ik een tijdje tot ik de wereld weer terugvond en mijn handen vonden het licht die me toonden dat ik echt nog in dezelfde kamer was die alleen een beetje was veranderd door de wolken van de damp die ik gecreëerd had met de warmte.

nou dat dus. doe het er maar mee

ik begin vandaag met een foto. zoals iedereen vanaf nu moet doen goed, gewoon een webcam foto of iets anders wat daar op lijkt. hoeft niet eens per se van jezelf

ik ben een clowntje. dat daarachter is mijn Wall of Stuff. bedacht door charlie mcdonnel.
die lelijke kaarten zijn nu weg en er hangen mooie tekeningen bij. en ik verzamel nu pasfotos en mooie woorden en tekeningen dus ik wil graag van ieder van jullie een mooie tekening of geschreven verhaal en een pasfoto. dankuwel

Vic krijgt kusjes

:D
:D
:D
:D
we leven weer.
iedereen moet nu taart kopen en ballonnen!!! vierennnnnnnnnn

here comes the sun

Elke keer opnieuw vind ik het erg jammer dat ik geen contact heb met mijn medebloggers op dit blog.
Het lijkt me leuk een keer af te spreken eigenlijk, want .. ja, mailen en msn vind ik niet zo goed passen.
Wat vinden jullie ervan? (:
Of denken jullie nu dat ik een vieze oude man ben?
hihi

mannendeo is wel lekker eigenlijk, de dovedeo was op vanochtend, dus heb ik maar even die chocolate dinges dark temptation van m'n broer gebruikt, maar die is lekker en die ruik je veel langer en veel beter dan vrouwendeo!?
Wat is dat?

Ik luister here comes the sun, oeh, <3
Trouwens, het is heel leuk om op de youtube van eenhandjevoltoffemensen te spieken, want soms staan er nog liedjes die je kunt luisteren die de anderen hebben geluisterd :D ...
Oké, nu klink ik al helemaal als een vies oud mannetje [die ook nog eens iedereen hier loopt te bespieden!]

nu kunnen jullie niet meer denken dat ik een vies oud mannetje ben, want die zou zoiets niet plaatsen.

Oké, ik ga nu stoppen met de hele tijd ik zeggen en de hele tijd proberen te bewijzen dat ik geen vies oud mannetje ben.

...

tot volgende week!