Misschien is mijn realiteit anders dan de jouwe. Misschien geloof ik in God, en is dat realistisch voor mij. Misschien geloof ik in het feit dat ik een complete mislukkeling ben, terwijl ik in jouw realiteit het toppunt van perfectie ben.
Waarom kunnen we niet allemaal in dezelfde realiteit geloven? Dan zouden we samen tree voor tree aan een beter bestaan bouwen. Iedereen zou kunnen bereiken wat hij of zij wilde en we zouden samen gelukkig zijn. We zouden in kringetjes zitten met zijn allen en liedjes zingen. We zouden een gigantisch kampvuur maken en daar alle slechte herinneringen ingooien waardoor het eeuwig zou branden.
Maar ik geloof in mijn eigen realiteit en jij in de jouwe.
Nu hoor ik een foto en zulks te posten. Helaas besloot ik net pas dat ik nu mijn stukje ging typen. Dit is dus een foto van mijn favoriete plekje van de wereld. Ik denk dat Marije en Margiet hem al wel eens gezien hebben. Ik verlang echt naar dat plekje en alles op dit moment.
Het is in Italië, in Gravedona. Een plaatsje aan het Comomeer. Ik was vorig jaar met een vriendin en haar ouders mee op vakantie daarheen. Aan het eind van dit riviertje ligt een volgestouwd strand met allemaal dikke, gatgravende Duitsers en machomannen Italianen. We zagen dit plekje van bovenaf en hebben besloten erheen te gaan. Het was echt het prachtigste wat ik ooit heb gezien. Aan de zijkant had je stenen waar precies twee handdoeken konden liggen. In de linkeronderhoek zeg maar, kon je precies zitten met je rug tegen de stenen en je hoofd boven water. De andere kant op, wat niet op de foto staat, was een klein watervalletje. Als je aan de bovenkant van die waterval lag, stroomde het water onder je door waardoor je het niet heet kreeg en echt kon genieten van de zon. Ik mis het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten