Kamermuziek

Hallo leukerds!

Ik weet dat het inmiddels zaterdag is. Ik bedoel vrijdag met een verlengsnoer hihi.
Ik wil jullie leukerds vertellen dat ik een kamer heb! In Leeuwarden! Dus ik ben innig gelukkig.

Op dit moment luister ik naar het John Butler Trio, en zit ik in een met schemerlicht gevulde studio, achter mijn macbook te schrijven. Dit te schrijven. Aan mijn rechterzijde staat een drumstel en een mengpaneel. Achter mij een piano, een basgitaar en gigantische boxen en versterkers. Mijn gitaren hangen op mijn kamer en ik ben omgeven met bladmuziek. Het notenschrift praat tegen mij in stilte, en ik herhaal het, ik speel het af. Muziek praat met mij, tegen mij. En ik praat met muziek, ik praat terug, call & response. Ik noem de relatie tussen mij en muziek close harmony. Klinkt dat niet als muziek in je oren?

Jongens, ik ga weer bassen, ik vind jullie lief.

p.s Welkom Ruud! Ruudie, Ruuderd, Roodie, der rudy!
p. p. s. Ondertussen luister ik Esperanza Spalding.

Mysterieus

Ik ben Ruud en ik schrijf. Elke zaterdag vanaf nu. Wel vaker hoor, maar dat krijgen jullie hier niet te lezen. Het ligt nu ongetwijfeld in de lijn der verwachtingen dat ik iets over mezelf vertel. Oké, één ding kan wel.

(Als je niet houdt van de muziek van The Smiths/Morrissey, ga dat dan wel doen of sla het volgende stuk tekst over.)

Volgende week vrijdag speelt Morrissey in het muziekgebouw in Eindhoven. Ik ga daar heen en heb daar ontzettend veel zin in. Waarom? Morrissey is één van die weinige artiesten die nog echt zijn. Eerlijk. Zijn teksten komen van heel diep, vanuit dat plekje waar het ons dan weer raakt. En dat voelt goed. Ondanks die eerlijke teksten heeft hij het voor elkaar gekregen om, in die bijna dertig jaar dat hij bekend is, een mysterieus persoon te blijven.

Ik beloof dat de teksten die ik hier schrijf ook altijd eerlijk zullen zijn, maar tegelijkertijd zal ik niet te veel prijs geven. Dan ben ik ook een beetje mysterieus. Net als Morrissey.

P.S. Excuses voor de weinige tekst. Mijn leven is op dit moment vrij oninteressant en daarmee is de inspiratie ver te zoeken.

Vluchtroute

Vroeger ging ik altijd op mama's buik liggen om te luisteren naar het gepruttel, vooral als ik verdrietig was of dacht dat er spoken in mijn kast zaten. Omdat ik me daar veilig voelde, denk ik. Misschien om het veilige baarmoedergevoel weer even te ervaren, vervlogen herinneringen proberen te herinneren. Het is vast niet voor niets dat ik altijd in foetushouding slaap, het liefst verstopt onder mijn dekens zodat niemand me kan vinden of pijn kan doen. 

Soms vraag ik me af waarom we onze geboorte zijn vergeten, alsof we deze niet herinneren mogen. Ik denk omdat we anders zouden weten hoe we terug kunnen kruipen, dat we weten waar de noodingang is. Het verborgen luikje onder in mama waar ik altijd even zou kunnen schuilen, als ik even niet meer bestaan wil. 

Het lijkt me heerlijk om even in een glibberige donkere cocon te leven, even helemaal niks. Slechts een ruis in mijn oren en wat geronk. 

Mama zal het vast niet zo fijn vinden als ik met mijn grote lichaam in haar buik kom slapen. Ben ik bang. Misschien is het een complot van alle moeders, dat ze het stiekem wel weten, waar de noodingang is. Een geheim dat zich openbaart als je zelf baart, vandaar 'openbaring'. Als dat zo is is er nog hoop dat ik het ooit weten zal. Zoeken blijf ik in ieder geval, tot ik de sleutel gevonden heb.

Tot die tijd zoek in een buik om op te slapen. 

Juist met drie puntjes II

Vandaag is het donderdag. Gisteren was het woensdag. En zoals dat wel eens gebeurt op een woensdagavond in de vakantie, was er een feestje.
Juist, mijn beste toffe mensen. Deze zinnen hebben jullie eerder gelezen (als je braaf je huiswerk gedaan hebt)(het enige verschil is een "s" achter de "een"), maar wat noordelijker in het land was er dus ook een feestje. Misschien is feestje in dit geval een klein woord, de opkomst bestond uit straten gevuld met mensen, podia gevuld met bandjes en luchten gevuld vol muziek.

En mijn avond bestond uit springend en met mijn armen wijd rondjes dansen door de stad, praten met mensen die ik duizend jaar niet gesproken had, stiekem kijken naar mensen naar wie ik al duizend jaar stiekem niet gekeken had, ontdekken dat aanbidders stalkers kunnen worden, lachen met mensen van wie ik had gedacht nooit mee te kunnen lachen, nog meer rondjes dansen en liedjes zingen en slome fietstochten naar huis.

Zo ben ik dus. Op bepaalde avonden. En dan zie ik er niet zo uit als op de onderstaande foto's, aangezien het niet bepaald veelzeggende beelden zijn. Meer.. momentopnames. Van soms, enkele seconden van mijn avond.

Een miniatuur-samenvatting dus. Van toen het nog licht was tot het donker werd. Van toen ik nog graag voor de camera hing met luiaard-achtige-monden en bolle hamsterwangetjes tot ik dat niet meer wilde. Van avond naar nacht. Van woensdag naar donderdag. Van toen naar toen. Niet naar nu.
En ik ben best tevreden met wat ik nu weet, de herinneringen die in mijn hoofd zijn gestopt en de volgende avonden waar ik naar uit kan kijken.

En als afsluiting hoort hier een citaat, maar zoals dhr. prof. MFLK ooit zei: "Citaten zijn nutteloos, creëer je eigen gezegden."
Had zij gelijk? Geen idee, maar ze blijft een persoon met een geniaal geest.
En zoals Neil Gaiman (ik weet niet wie het is, maar hij is ook geniaal) ooit zei: “Everybody has a secret world inside of them. All of the people of the world, I mean everybody. No matter how dull and boring they are on the outside, inside them they’ve all got unimaginable, magnificent, wonderful, stupid, amazing worlds. Not just one world. Hundreds of them. Thousands maybe.”
Toepasselijk? Nee. Maar wel mooi.

schatjes

morgenochtend vroeg ga ik op vakantie, dus het zal rondom de maandag niet stil zijn, maar maandags wel.


wat ik verder nog even kwijt wou:

Vroeger dacht ik dat er een grote vuilniszak om de aarde ging wanneer het avond werd. In de grote vuilniszak had iemand gaatjes geprikt met een naald. Daar scheen het licht door.
De persoon die de aarde in handen had keek er graag naar. Gewoon, wat de kleine wezentjes allemaal uitspookten. Ha, kijk daar is er eentje diein z’n neusje peutert. Grappig!
De persoon was een jongetje. Hij had een soort schema elke dag van de week. Dat moest wel, want anders zou hij wel eens vergeten om de vuilniszak erover te doen en dat gebeurde nooit! Kortom, vast schema.
Elke ochtend maakte zijn moeder hem wakker. Om half 8. Zo’n moeder die je ziet in Edward Scissorhands. Erg lief maar tamelijk nutteloos. Ze droeg een eng roze jurk met een hals net boven haar sleutelbenen. De jurk viel net tot over haar knieën. Ze droeg gele oorbellen. Ronde. Zo groot als twee-euro muntstukken.
Elke dag wanneer zijn moeder hem zacht op zijn schouder tikte en hem wekte, sprong hij opgetogen uit bed om zijn pyjama uit te trekken om die vervolgens net opgevouwen op zijn kussen te leggen. Nog even het dekbed strak trekken. Zijn kleren lagen klaar op de houten lakstoel naast zijn bed en hij trok ze aan.
Hij opende de aarde en dronk een glas melk met een boterham met jam en pindakaas.

Je wil zo graag ouder zijn, maar wanneer je het bent wil je weer jong zijn.

daarom ben ik nu 18.
lekker,
tussenin.

Juist...

Dus jullie willen mij beter leren kennen? De echte Vic, gebreken en oneffenheden inbegrepen? Dan krijgen jullie dat. Of je er blij mee gaat zijn is een ander verhaal.

Vandaag is het donderdag. Gisteren was het woensdag. En zoals dat wel eens gebeurt op een woensdagavond in de vakantie, was er een feestje. Nou is feestje in dit geval een groot woord (opkomst: 8 man), maar gezellig was het wel. Het was, zoals wel vaker, een breng-je-eigen-drank-en-eten-mee-feestje. Dus ik kom daar, vol goede bedoelingen, met een fles ranja aanzetten. Blijkbaar dachten bepaalde mensen daar anders over en werd er al gauw een fles Smirnoff (12,5% 70cl) voor mijn neus gezet. (Hartelijk dank, Nina)

Een aantal uur later was de fles leeg. Nog een aantal uur later was mijn maag leeg. En nog een keer. En thuis nog een keer. Ik heb het zelfs voor elkaar gekregen bij mij thuis het logeerbedje van Lisanne (ja, Toffe Lisanne) te raken. Waar ik vervolgens maar zelf in ben gaan liggen.

Zo ben ik dus. Soms. Op bepaalde woensdagavonden. En zo zie ik er dan uit: (halverwege de avond, en tegen het einde, maar dat was waarschijnlijk al duidelijk)

Ja, die foto staat ingesteld op 'extra groot'. Dat is voor de impact, denk ik.

Tevreden met wat je nu weet? Ik had het persoonlijk liever niet geweten, maar dat is natuurlijk mijn mening.

Herman Brusselmans zei al ooit: Je beseft echt dat je van iemand houdt als je haar van dichtbij hebt zien kotsen dat het klettert. Had ie gelijk? Ik heb geen idee

Een Tof Persoon zei ooit: Ik ben niet perse bang om alleen te zijn, maar het is gewoon fijner als je samen bent. Toepasselijk? Geen idee

awesome.

oh shit ja. het is weer donderdag. ik had gister iets moeten posten.

Leer mij kennen.

je wil niet weten hoe vaak ik op een dag awesome zeg.
hier een gecensureerde lijst, me dingen die awesome zijn.

star wars
pizza
bier
bassisten
op blote voeten lopen
mijn skielerplank
herman, mijn hond
ene mevrouw muller
back to the future
NOFX
pukkelpop 2011

gaya, de alleseter. die gast eet letterlijk ALLES. zo had ie afgelopen weekend nog een frietje frietzak op, plus twee polsbandjes als toetje.

kwallen
inktvissen
mijn nieuwe woonplaats

groezrock 2011
roel for shizzle my nizzle dizzle hizzel.
johnny dub's recipe book
johnny himself
roger alan wade

fruit uit blik
soep uit blik
bleekselderij
slapen bij jap op de bank
wakker worden met smalen in je face

blote alles
kraanvogels
mijn wokpan


joah.

jongens, ik ben heir te lam voor, off to hasselt, skieleren.


houdoe.

Echt wel het is nog woensdaggg

Ik had vandaag gepland jullie iets te vertellen over roodgras. Ik wilde zelfs een roodgrasje voor jullie tekenen. Maar toen kwam Anna en die wilde pannenkoeken eten. Toen gingen we twee films kijken. [Nederlandse. Veel seks.] Toen bedacht ik dat ik Ilse al drie weken niet gezien had dus haalden we ilse op, al Rufus Wainwright zingend in de auto en toen zijn we op het terras beland. Nu kom ik thuis en krijg ik een alamerend bericht van Tamara. Bijna vergeten dus. Net als hoe we net vergaten een parkeerkaartje te kopen. Maar dat kwam goed dus dit vast ook.

Mijn twee vriendinnen staan een toneelstukje voor me op te voeren omdat ik niet gestoord wil worden bij het schrijven en zo proberen ze me inspiratie te geven. Anna is net opgesloten en nu geven ze elkaar een high five.
Ze staan nu een computer te aaien en te knuffelen alsof ze nog nooit een computer hebben gezien. Het wordt bijna tijd het gespuis weer naar huis te brengen.

We maken eigenlijk altijd wel rare dingen mee. Daarnet op het terras ging de ober op onze tafel staan omdat we vonden dat hij iets extra's moest doen om zijn fooi te verdienen.
Tamara, Ilse is je gelijke. Ze heeft in de afgelopen 2 uren 5 bitterballen, 8 stukjes worst, een kwart van een taart, en 3 pannenkoeken opgegeten.
Anna doet nu net alsof we in de tv serie 'In therapie' spelen en ze spreekt me nu toe als therapeut. Ik ben voor de gelegenheid maar even op de bank gaan liggen. Mijn probleem is dat ik de computer niet los kan laten.



Sorry voor dit wollige stukje. Vertel me eens een leuke anekdote over jullie vrienden?

Morgen ga ik een roodgrasje voor jullie tekenen. Ik daag jullie uit datzelfde te doen! joe.


ilse lacht mijn vingerverfschilderij uit. 

Officieel is het om 0.00 al dinsdag, dus bij deze.

Ik sloot mijn ogen en luisterde naar hoe de wereld om me heen aan het veranderen was. Het klonk niet meer als eerder. Niet alleen zichtbaar, maar ook hoor- en voelbaar veranderde alles. Mensen, maar ook dingen. Relaties, de sfeer en alles om ons heen. Zelfs de sterren waren anders. De sterren leken droeviger te schijnen dan ze eerst deden. Ook al waren sterren eigenlijk gewoon stukken steen.
Soms is de schijn veel mooier dan de realiteit. Soms inderdaad. Sommige dingen moet je met eigen ogen zien om de schoonheid ervan te ervaren. Zoals Parijs, de zee en de bergen. Van andere dingen houden we liever de schijn op. Zoals de maan. We zeggen altijd: 'de maan schijnt'. De maan schijnt niet. De maan weerkaatst het licht van de zon. De maan heeft de zon nodig om licht te geven, om te schijnen. De maan kan zelf alleen maar een kraterige brok steen zijn.
Ik had mijn ogen nog steeds gesloten, maar ik kon de aanwezigheid van het maanlicht nog wel merken. De realiteit bedroefde me. De maan had de zon nodig, zoals ik jou nodig had. Misschien niet jou. Misschien liefde. Mensen veranderden, terwijl ik stil bleef staan. Iedereen rende me in een razend tempo voorbij. Niemand leek me op te merken, terwijl mensen steeds verder van mij af leken te staan. Ik zette voetje voor voetje, bang om het verleden achter me te laten. Kleine stapjes, omdat ik bang was. Het vertrouwde verleden of de angstaanjagende toekomst. Men leek niet te kunnen wachten om in de toekomst te springen. Het onvertrouwde. Iedereen was klaar om het verleden achter zich te laten, een nieuw avontuur aan te gaan. Ze renden, misschien wel sneller dan die stomme Amerikaan die alle rendingen wint. Mijn spieren protesteerden. Mijn lijf protesteerde. Mijn hart protesteerde. Mijn gedachten protesteerden. Mijn verstand? Die wilde maar al te graag mee. Die was de enige die besef had van de realiteit. Mijn gedachten en mijn hart wilden terug, die hadden een schijnwereld opgebouwd waarin het verleden zich bevond. Ik begon daarin te geloven. Maar stiekem wist ik dat mijn verstand gelijk had en dat de toekomst misschien wel rooskleurig zou zijn. Dat het verleden eigenlijk zo mooi niet was. Dat ik mijn hoofd omhoog moest gooien en vol moed verder moest gaan.

Met tegenzin raapte ik mijn moed bij elkaar en besloot ik me in het avontuur te storten. Na een hele hoop treuzelen dan. Ik was er klaar voor. Een beetje dan.

raar

Het enige waar je zeker van kan zijn is dood. Je gaat dood. DOOD.


Ooh, even een pijnstiller. NEE!


Er zijn mensen die geen pijn voelen. Die kunnen hun hand in een pan met kokend water steken. Ze voelen het water, maar geen pijn. Nee, deze mensen sterven vaker dan ‘gewone’ mensen geen natuurlijke dood.

Pijn is gekoppeld aan gevaar. Wanneer er geen pijn is, is er ook veel minder gevaar, maar is dat wel waar?


Ik las gister een stuk op internet over een meisje met deze genetische afwijking genaamd HSAN 5 (Hereditary sensory and autonomic neuropathy). Het meisje, Gabby, bijt op haar tong alsof het een snoepje is. Ze draagt een zwembrilletje, omdat ze anders in haar ogen prikt, wat al heeft geleid tot de verwijdering van één van haar ogen. Ook draagt ze een helmpje, knie- en elleboogbeschermers.


Toen stoute Eva, die ene van Adam, van de boom van het Goed en Kwaad at heeft ze ons allen met een hoop ellende opgezadelt. Een leeuw eet geen sla meer, maar een lam. Wij beseffen dat we naakt zijn (wat eigenlijk niet erg is, maar daar kom ik nog wel een keer op), er is oorlog en schaamte én mensen voelen sindsdien pijn.



Thanks, Eva.

Ja, inderdaad bedankt.


Zonder pijn zijn wij allen superhelden of superlomperikken.

Alles kan.



Iets persoonlijks?



 Vandaag had ik een afspraak in het ziekenhuis in Groningen.

Mijn moeder heeft borstkanker gehad,

Mijn oma heeft borstkanker,

De zus van mijn oma stierf aan de gevolgen van borstkanker,

De nicht van mijn moeder had borstkanker.

Ik besprak de opties voor een erfelijkheidsonderzoek bespreken met mw. De Haas, geloof ik dat ze heet.

Best wel impactvol.

Wat als?

Wat dan?

‘gewoon doen’ is niet echt van toepassing ben ik bang.

Ja, ik ben bang.

Ik ben nooit bang.

Hoe ga je om met bang zijn?



Vandaag was er een gesprek die mij tot een beslissing kan zetten die de rest van mijn leven zal bepalen. Hoe moet je daarmee omgaan?

Hoe moet ik omgaan met mensen die me aanstaren op, nota bene, station Zwolle wanneer ik een roze rok draag, een panty, zwarte tapdansschoenen en een witte nepbontjas.

Zo raar is dat toch niet?

Toch?

All was well.

Ik heb afgelopen zondag niets geschreven over de nachtpremière van Harry Potter and the Deathly Hallows part 2. Ik wist namelijk niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik besef nog steeds niet echt dat het het einde was. Tenminste tijdens de nachtpremière zelf niet. De volgende dag, toen ik the Philosopher’s Stone nog eens ging kijken. Toen raakte het me. Snape, die Harry probeert te redden terwijl Voldemort hem in de vorm van leraar Defence against the Dark arts Harry van zijn bezem probeert te gooien. Dat, voor de rest wijst alles erop dat Snape Harry niet mag. Met zijn onredelijke uitspraken waarin hij duidelijk aangeeft dat Harry minder is dan hemzelf.

De hele wereld heeft ongeveer tien jaar lang een lichte hekel aan Severus.

Tot dat ene stukje van het verhaal.

After all this time?

‘Always’, said Snape.

Ik kon de tranen maar een heel klein beetje tegenhouden. Ze lieten zich toch nog even zien, tijdens die scene in de film. Gelukkig huilde de hele zaal met me mee. We waren een stel snotterende aanstellers. En het voelde. Het voelde verenigd. Dit was een moment wat we deelden met vele andere die hard Harry Potter fans.

Bah. Stom dat het over is.

Niet dat ik wil dat JK Rowling nog een Harry Potterboek schrijft. Dat zou niet passen.

Nee, ik houd mijn persoonlijke marathons nog eens. De films overnieuw, vanaf deel 1.

De boeken overnieuw, vanaf deel 1.

Audiobooks gedownload, waarin het gehele verhaal wordt voorgelezen door niemand minder dan Stephen Fry. Vanaf deel 1.

En nou ja, bedankt J.K. Rowling.

Ik zag laatst een interview met deze schrijfster, bij Oprah, en ik bedacht me dat het eigenlijk wonderbaarlijk is dat één persoon een wereld heeft gecreëerd die de levens van zo veel mensen veranderd heeft.

En die wereld is er nog steeds, ook al worden er geen nieuwe woorden meer aan het verhaal toegevoegd. Door de schrijfster dan – de rest van de wereld schrijft nog volop fanfiction om alles in leven te houden.

En even afwachten wat Pottermore voor ons in petto heeft.

Harry Potter is onsterfelijk. In ons hart.

Oh en, ik ben me er heus wel van bewust dat het vandaag maandag is en geen zondag meer. Maar om eerlijk te zijn ben ik het gevoel van de dagen een beetje kwijt. In mijn hoofd zou iedere dag woensdag kunnen zijn.