breken

Ik weet heus wel dat banden tussen mensen vervagen

langzaam verdwijnen

misschien wel nooit echt bestaan.

Ik weet heus wel dat ik er niet voor kan zorgen dat iedereen altijd hier blijft

om me heen

altijd blijft bestaan.

Waarom word ik dan zo teleurgesteld

als ik in de toon van haar stem een bevestiging hoor

dat het vervaagt

langzaam verdwijnt

terwijl ik bijna zeker weet dat het wel bestond.

Ik vind vriendschap een lastig iets en ik kan er niet zo goed tegen

dat ik mensen los moet laten

dat ik zelf los week

weg van de mensen

van de banden

van de herinneringen 

Beste vriend.

Je leest dit. 

Je vindt dit gezeur.

Ik ken je.

"Hou op alsjeblieft" of "seriously?".

Nee. Of ja.

Want het vervaagt zeker als die bevestigende toon blijft.

Gaten in jouw bewustzijn
zullen je brengen naar het licht.
Verkort je levenslijn, ik zie 

het verlangen op je gezicht.

Geen genoegen neem jij

met het leven,
Het is je allemaal iets
te veel.

Maar laat je minuten niet
verspillen
Door het denken
aan wat jij wil. 

Naakt,

zonder kleren aan stond ik op de koude tegels van de badkamer te kijken naar het water dat de kraan uit liep. Mijn haren kriebelden langs de bovenkant van mijn borsten en ik wist dat als jij mij nu zou zien je zou zeggen dat ik mooi was. Ik wist ook dat jij mij nooit zo zou zien. En dat je al lang gezegd had dat ik mooi was.
Schuim dwarrelde de lucht in, alsof het sneeuwvlokjes waren die de verkeerde kant op gingen.
Alles was zo ingewikkeld.
Ik keek naar de toren van schuim die zichzelf bouwde in het bad. Ik had geen flauw idee waarom ik alleen maar stond toe te kijken en niet het water om mijn lichaam liet sluiten. 
Soms zou ik willen dat iemand mij naakt zag. Dat iemand in mijn hoofd kon kijken, alsof mijn gedachten geschreven woorden waren die alleen maar opgelezen konden worden. Stormen van woorden op een lijntjespapier, zonder verstopte betekenissen en verdwenen achterliggende gedachtes. Alleen maar wat ik dacht, nog begrijpelijker dan het nu voor mij is.
Of  dat iemand mijn lichaam kon zien zoals het echt is, ribben en borsten en kleine moedervlekken op mijn rug. Bruin, als verstopte vlekjes nutella tussen de bergen van mijn schouderbladen. En dat ik daar dan gewoon kan staan en mezelf kan zijn, terwijl iemand anders zag wie ik echt was.
Naakt, alles naakt. Van mijn wiebelende tenen, langs mijn puntige schouders tot de kleinste gedachtes die anders altijd alleen maar in mijn hoofd zullen blijven zitten.

(hoi, ik schreef dit laatst in mijn boekje toen ik in bad zat en nu werkte ik het uit. en ik ben niet tevreden, maar ik wil alleen maar lezen en slapen, dus jullie moeten hier maar wel tevreden mee zijn. au revoir.)

Schrijfseltjes

Ik zit tegenwoordig niet zo vaak meer in de trein, maar als ik er dan toch in zit kan ik net zo goed gaan dichten, toch?

 Terugblik

Wolken, zwart en grauw ineen
En regen, vochtig, fris
Knallen, flitsen, nooit alleen
'Het geeft niet' zoals je zegt
Want na donder en bliksem
Ben ik op mijn best

Zaterdagochtend niet
Eerst, niet laatst
Barsten in mijn hoofd
Wanhoop op mijn tong
'Het maakt niet uit' lach je weg
Met nadorst en zelfspot
Ben ik op mijn best

Sterf ik alleen?
Oud en krom, tragisch
Voor mijn tijd?
Dat is, denk ik, niet
Helemaal mijn ding

'Stil maar' fluister je toe
'Alles komt goed'

Bij Wijze van Spreken 

‘De klok verwijt de klepel

dat ie zwart ziet!’

Bijt ze hem toe

‘Stil’ antwoordt hij

‘je weet niet wat je zegt’

‘Kan ik er wat aan doen’

Brult ze terug

‘Je ziet door de bladeren

De herfst niet meer’

Oog om oog, tand om tand

Woord om woord, zoals dat gaat

Zo antwoordt hij, misschien te laat

‘Brul wat je wil, blaf maar raak

Schreeuwende honden grommen niet’

Tragisch, miscommunicatie

Het wonderlijke leven van jacky fontanel *****

Wat: Een boek
Van wie: Kasper van Kooten
Waarom: Ik kreeg het van sinterklaas
De echte?: Nee mijn tante maar ssht

Oke ik weet dat we ooit, zo'n 30 weken geleden, afspraken dat we geen recensies zouden schrijven, maar ik dacht dit is een boek dus dat mag vast wel. En dit is in de recensiekoning na-aper stijl dus dat maakt het lame maar voor mij heel erg leuk dus jullie moeten er maar mee leren leven.
Goed, om maar bij het begin te beginnen; een aantal weken geleden moest ik het altijd verdoemde verlanglijstje opsturen, en bij gebrek aan inspiratie vroeg ik om een boek. Zomaar een boek, het liefst van een Nederlandse schrijver. Mijn tante stond in een boekenwinkel op zoek naar een boek voor mij, zag een advertentie waar op stond: om half 4 komt Kasper van Kooten signeren. Op dat moment was het 20 over 3 dus zo geschiede.
Vooraan in de rij stond mijn Tante te wachten en ze was de eerste die een krabbel kreeg, voor mij, en daarbij ook twee kaartjes voor de voorstelling die bij dit boek hoort. [die waren weggelegd voor de eerste 4 in de rij] Omdat mijn moeder zo blij was dat ik eindelijk eens thuis was nam mijn tante me niet mee naar de voorstelling. in plaats daarvan ging ze met haar man, mijn oom, en gek genoeg leek de voorstelling heel erg op dingen uit hun eigen leven, maar goed ik dwaal af.
Ik kreeg het boek, was erg blij al moet ik bekennen dat ik niet zo veel wist van Kasper van Kooten. Een boek is een boek dus ik begon te lezen. [Nadat ik het boek van Anna drijver uit had, Marije daar wil ik nog met je over praten!] Ik begon gisteravond en gezien ik deze recensie vandaag schrijf, las ik het deze namiddag uit.
Het verhaal gaat niet over Jackie Fontanel, zoals de titel misschien kan impliceren, al is hij wel de rode draad in het verhaal. Volgens mij noemt Kasper zijn boek zelf een reis, en ik kan je vertellen het is best een wonderlijke reis. [ha, ik typte het en toen bedacht ik me dat dat ook in de titel zit]
Het gaat over Klaas die van zijn opa, die altijd op de Holland-Amerika lijn voer, altijd verhalen hoorde over ene Jackie Fontanel. Wacht, laat ik even de samenvatting op het boek overschrijven.

Klaas leeft in het goede lichaam maar in de verkeerde tijd. Zo voelt het tenminste al jaren. Zijn avontuurlijke opa vaart in de roaring twenties mee op de Holland-Amerika Lijn. In New York raakt deze scheepsjongen verslingerd aan de opzwepende nieuwe wereld van jazz, dans en vaudeville.
Een halve eeuw later verhaalt hij zijn kleinzoon van een zekere Jackie Fontanel. Een sprookjesachtige legende. Na de dood van zijn grootvader - zijn beste vriend en grootste voorbeeld - probeert Klaas zijn opa's savoir-vivre te doorgronden. Hij trekt zijn sporen na en doet verbijsterende ontdekkingen.

Ik weet niet wat het precies is wat me zo aanspreekt in het boek, daarvoor moeten jullie het zelf maar lezen.  Het leuke aan dit boek is dat er dus ook een theatervoorstelling bij is gemaakt om het boek te versterken. Ik heb die niet gezien maar ik wil dat zeker nog gaan doen.
Ik vond het een geweldig boek, inspirerend zou ik zelfs zeggen. Daarnaast komen er veel leuke oude muzikale verwijzingen in voor en ik geef het daarom ook 5 sterren.


wauw wat een lang verhaal sorry.
joe

II

Het besef begint langzaam te komen dat dit mijn toekomst voorgoed zal veranderen. Mijn papa, vechtend en strijdend in zijn hoofd. Dit maakt mij uniek en zet mij opzij van anderen. Maar waarom ik? Waarom niet zij? Het beangstigt mij. Ik wil dit gevoel delen met een soortgelijke. Een soortgelijke in dezelfde situatie. Hij of zij op dezelfde stoel. Een medemens die jou volkomen snapt, zonder ook maar één woord uit te wisselen. Een persoon waaruit je kracht kan winnen, puur om dat diegene hetzelfde doormaakt. De wens om op dit moment een broer of zus te hebben is groot. Een leeg gevoel dringt binnen en ik draai mijn hoofd naar links. Ik zit aan de ene kant van het bed. Mama zit aan de andere kant. In ons midden een dierbare, in een witte kamer, liggend op een wit bekleed bed. Mijn rode teddybeer als kado, breekt het wit. Het schone, reine, en vredige wit. Het wit van blijdschap, en van bruiloften. Ik staar naar papa. Het wit. Ook het wit van kou, van onschuld, en van rouw.

Berend botje ging uit varen

Ze kon wel oceanen vullen met de tranen die ze huilde. Ze dacht dat ik het niet zag, maar niets was minder waar. Een paar keer heb ik je proberen te laten praten, maar je weigerde. Telkens als ik een steen uit je onbeklimbare toren - met slotgracht en krokodillen - haalde, plaatste je er meteen vier bij. Ik heb altijd al in je toren willen kijken. De krokodillen met mijn lef en liefde verslaan. Mijn spierballen waren vergelijkbaar met satestokjes, helaas.
Misschien liet ik je de oceaan wel vullen met je tranen, dan konden we samen een bootje kopen en je eigen tranenzee bevaren. Je zou verscholen in mijn armen kunnen zitten, kijkend naar alle slechte herinneringen die je tranen hebben meegevoerd naar de grote boze tranenzee. Je zou lachen naar elke herinnering die je ooit pijn heeft gedaan. De herinneringen zouden hulpeloos toekijken vanuit de golven, smekend om een plekje in je gedachten. Zwaaiend naar al die drenkelingen zouden we verder varen. Eenmaal aan land gekomen zou je een stap zetten. Een reis van duizend kilometer begon met een stap. Die stap zou je zetten terwijl ik zachtjes in je hand kneep. We zouden samen stappen zetten naar je toren, waar je de krokodillen zou weghalen met een glimp van je glimlach. De brug zou over de slotgracht vallen, als toegang tot je toren.

___________________
Het is niet zo lang. Daarom sluit ik af met een elfje. Twee.

druppels,
letters werden
onleesbaar. de inkt
vervaagde, net als de
herinnering


ze
wilde dat
niemand haar verdriet
zag, zo was ze
kogelvrij

Het gras kriebelde aan mijn tenen. De wespen en bijen zoemden rond mijn hoofd. Het geluid van het golvende water maakte alles nog beter dan het al was. Ik kneep mijn ogen dicht tegen de felle zonnestralen en legde mijn hoofd op jouw ontblootte borst. We zeiden niks. Ik weet niet meer hoe lang we daar lagen, misschien waren het maar tien minuten, misschien waren het twee uur.
Het was de perfecte zomerdag.

Op dit moment zou ik wel een beetje zomer kunnen gebruiken.

followcheckr.