langzaam verdwijnen
misschien wel nooit echt bestaan.
Ik weet heus wel dat ik er niet voor kan zorgen dat iedereen altijd hier blijft
om me heen
altijd blijft bestaan.
Waarom word ik dan zo teleurgesteld
als ik in de toon van haar stem een bevestiging hoor
dat het vervaagt
langzaam verdwijnt
terwijl ik bijna zeker weet dat het wel bestond.
Ik vind vriendschap een lastig iets en ik kan er niet zo goed tegen
dat ik mensen los moet laten
dat ik zelf los week
weg van de mensen
van de banden
van de herinneringen
Beste vriend.
Je leest dit.
Je vindt dit gezeur.
Ik ken je.
"Hou op alsjeblieft" of "seriously?".
Nee. Of ja.
Want het vervaagt zeker als die bevestigende toon blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten