zonder kleren aan stond ik op de koude tegels van de badkamer te kijken naar het water dat de kraan uit liep. Mijn haren kriebelden langs de bovenkant van mijn borsten en ik wist dat als jij mij nu zou zien je zou zeggen dat ik mooi was. Ik wist ook dat jij mij nooit zo zou zien. En dat je al lang gezegd had dat ik mooi was.
Schuim dwarrelde de lucht in, alsof het sneeuwvlokjes waren die de verkeerde kant op gingen.
Alles was zo ingewikkeld.
Ik keek naar de toren van schuim die zichzelf bouwde in het bad. Ik had geen flauw idee waarom ik alleen maar stond toe te kijken en niet het water om mijn lichaam liet sluiten.
Soms zou ik willen dat iemand mij naakt zag. Dat iemand in mijn hoofd kon kijken, alsof mijn gedachten geschreven woorden waren die alleen maar opgelezen konden worden. Stormen van woorden op een lijntjespapier, zonder verstopte betekenissen en verdwenen achterliggende gedachtes. Alleen maar wat ik dacht, nog begrijpelijker dan het nu voor mij is.
Of dat iemand mijn lichaam kon zien zoals het echt is, ribben en borsten en kleine moedervlekken op mijn rug. Bruin, als verstopte vlekjes nutella tussen de bergen van mijn schouderbladen. En dat ik daar dan gewoon kan staan en mezelf kan zijn, terwijl iemand anders zag wie ik echt was.
Naakt, alles naakt. Van mijn wiebelende tenen, langs mijn puntige schouders tot de kleinste gedachtes die anders altijd alleen maar in mijn hoofd zullen blijven zitten.
(hoi, ik schreef dit laatst in mijn boekje toen ik in bad zat en nu werkte ik het uit. en ik ben niet tevreden, maar ik wil alleen maar lezen en slapen, dus jullie moeten hier maar wel tevreden mee zijn. au revoir.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten