Berend botje ging uit varen

Ze kon wel oceanen vullen met de tranen die ze huilde. Ze dacht dat ik het niet zag, maar niets was minder waar. Een paar keer heb ik je proberen te laten praten, maar je weigerde. Telkens als ik een steen uit je onbeklimbare toren - met slotgracht en krokodillen - haalde, plaatste je er meteen vier bij. Ik heb altijd al in je toren willen kijken. De krokodillen met mijn lef en liefde verslaan. Mijn spierballen waren vergelijkbaar met satestokjes, helaas.
Misschien liet ik je de oceaan wel vullen met je tranen, dan konden we samen een bootje kopen en je eigen tranenzee bevaren. Je zou verscholen in mijn armen kunnen zitten, kijkend naar alle slechte herinneringen die je tranen hebben meegevoerd naar de grote boze tranenzee. Je zou lachen naar elke herinnering die je ooit pijn heeft gedaan. De herinneringen zouden hulpeloos toekijken vanuit de golven, smekend om een plekje in je gedachten. Zwaaiend naar al die drenkelingen zouden we verder varen. Eenmaal aan land gekomen zou je een stap zetten. Een reis van duizend kilometer begon met een stap. Die stap zou je zetten terwijl ik zachtjes in je hand kneep. We zouden samen stappen zetten naar je toren, waar je de krokodillen zou weghalen met een glimp van je glimlach. De brug zou over de slotgracht vallen, als toegang tot je toren.

___________________
Het is niet zo lang. Daarom sluit ik af met een elfje. Twee.

druppels,
letters werden
onleesbaar. de inkt
vervaagde, net als de
herinnering


ze
wilde dat
niemand haar verdriet
zag, zo was ze
kogelvrij