Dinsdag

Waarom heet deze column dinsdag en niet vrijdag?

Omdat dit een stukje over mij, moi, myself gaat worden en dinsdag een groot deel van mij, moi, myself dinsdag eindigde. Nouja niet voorgoed natuurlijk maar het verhaal wel. Voor de mensen die niet weten waar ik het over heb, dinsdag was de Nederlandse première van de laatste film van Harry Potter. 

Vandaar dat ik in deze column ga vertellen waar ik mijn horcruxes (stukjes van mijn ziel) zou verstoppen.

1. In mijn macbook.
2. In mijn muziek (voor zover dat zou kunnen.)
3. In de ketting die ik van mijn oma kreeg.
4. In het dagboek dat ik deel met Manou en Leonie.
5. In de foto's die van mijn wegwerpcamera's komen.
6. In het armbandje dat ik deel met Sanne.

</harrypotter>

<boeiendeinformatie>

Goed, ik ben eigenlijk niet een heel boeiend persoon. Ik speel videogames, want ik ben een beetje een geek. Ik ben van plan te gaan vloggen nu ik een nieuwe videocamera en een macbook pro heb. Ik ben een nerdfighter. En mijn lievelings theesmaak is aardbei met drie schepjes suiker.

Ik houd van de winter, want dan kan je lekker op de bank zitten onder een dekentje voor de open haard. Mijn huid ziet eruit als de huid van de twilight glitter vampieren, alleen ik glitter niet. Ik werk in een gameshop. Ik vind het woord lucifer (de Nederlandse betekenis, niet de naam) mooi. Mijn grammatica is niet ontzettend goed. Mijn spelling overigens ook niet maar ik doe mijn best.

Ik ga volgend jaar naar de Academie voor Popcultuur om daar vervolgens muziek en vormgeving te gaan studeren. Ik spreek een beetje Spaans. Roken en blowen vind ik stom. Mijn favoriete ranjasmaak is perzik ijsthee. Ja, dat is een smaak. Als ik een jongen was geweest hadden mijn ouders me Tim genoemd. Ik heb een ukelele. Ik wil leren snowboarden. Ik vind Scandinavische landen mooi maar ik wil ook naar Spanje, Griekenland, de VS, Australië en Thailand. Het verste wat ik ooit heb gereisd was Parijs, op een schoolexcursie, in een overvolle krappe bus.

Mijn lievelingseten is pasta en ik ben heel chaotisch.

P.s            Sorry voor alle onnodige grammatica en spelfouten.
P.p.s         Ik hoop niet dat dit het saaiste stukje was wat je ooit hebt gelezen.
P.p.p.s      Slaap lekker!

Wind

Vandaag stel ik de wind gelijk aan de hoop. En het weiland is mijn poëzie. Want als de wind mijn haar alle kanten op blaast voelt het alsof ik leef. Los van of dat ook echt zo is. Voelen dat je leeft, dat je de macht hebt te kunnen veranderen wat je mee gaat maken. En met wie. Als dat geen hoop is, weet ik het ook niet meer.

Regen, wind, twee mensen en een auto. De stemmen vechten met de storm over wie er het hardste mag. Het geluid van ruisende bladeren en brekende takken tegenover het instorten van muren van dromen. Als zandkastelen storten ze in elkaar, storten zich op elkaar tot slechts modder overblijft. De autodeur wordt gesloten. Stilte.

De wind voert stille zielen

Over weiland, over gras

Tot aan een fles whiskey

Naast een verloren picknickmat

Daar klinken bezielde stemmen

Stroef door tranen en gelach

Vragen elkaar vreemde dingen

Ben je liever blind of doof

De wind brengt zielen en gedachtes

Die iedereen voelen kan

Geschonken aan de wereld hopend

Dat iemand er wat aan heeft

Iemand er iets om geeft

Gras, dansend in de wind, net als zij. De nacht verdringt de dag - jouw tijd is voorbij. De nacht verdrinkt de dag, als de alcohol onze schaamte. Hoop.

Terugspoelknop

waar ben je gebleven?

Ik

Ik probeer iets te schrijven waardoor jullie me beter kunnen leren kennen maar dat is lastig.  Misschien wordt het wel een aaneenrijging van losse feitjes.

Ik heb sinds afgelopen November mijn rijbewijs en ik rijd graag lange stukken. Tot nu toe is dat altijd goed gegaan, ik kan wel goed rijden.
Een keer was ik betrokken bij een auto ongeluk maar toen reed ik niet zelf.
Vandaag reed ik en toen kwam er rook uit het knopje van de ruitenwissers. Bij zulk soort situaties raak ik in paniek.
Na het rook incident ging ik wel meteen verder en nu zit ik over de afsluitdijk bij een vriendin op de bank.
De laatste keer dat ik me echt gelukkig voelde reed ik in een auto met 3 van mijn beste vriendinnen en we zongen keihard mee met een liedje. Heel vals, heel leuk.
Op de terugweg vanuit Zwolle reed ik eens naast Voldemort.
Zwolle is de leukste stad op aarde.
Op dit moment ben ik opzoek naar een kamer in Zwolle. Als je er toevallig een weet....
Mijn favoriete muzikant woont ook in Zwolle. Zijn naam is Bertolf, zoek hem op.
Mijn andere favoriete muziek komt van de Beatles.
Ik slaap in en heel groot Beatles shirt.
In mijn kast hangen minstens 17 bloemenjurkjes.

Ik oefen dagelijks om Vic ooit te kunnen verslaan met Tetris.
In het youth hostel in bergen zat ik elke avond met Ilse achter de piano om someone like you van adele te spelen en keihard te zingen, en dat doe ik nu nog in de auto.
Met mijn broer kijk ik een tv serie, battle of thrones, zoiets.
Trouwens, die Duitsers van mijn vorige post kwamen we nog tegen in Oslo. We zijn geen vreemdelingen meer.

Eigenlijk vind ik dit veel minder leuk, het spijt me.

Wereldoorlog, maar dan anders.

Soms heb je het gevoel dat elk klein negatief (vul hier het verkleinwoord van gevoel in) bij je terug komt. Dat elk negatief aspect dat invloed heeft gehad op je leven weer paraat staan in je gedachten. Niet weg te slaan. Net als je denkt dat je de strijd hebt gewonnen, hebben ze weer een nieuw leger verzameld. Of ze planten zich voort met de snelheid van het licht, of ik weet het niet. Lastig is het wel, erg lastig zelfs. 


Ik heb het vaak, lijkt het wel. Als er een tegenslag in mijn leven is, of iets eventjes tegenzit, begin ik oude gevoelens op te rakelen. Bewust? Misschien. Soms hou ik er van om me even ellendig te voelen. Het hoort er ook wel bij, denk ik. Maar soms wil ik me simpelweg gelukkig voelen, eigenlijk altijd wel. Helaas, het leger van de Ongelukkigen kan elk moment op je stoep staan, klaar om aan te vallen. 


Zo ook laatst, zaterdag om precies te zijn. Ik was aan het feesten, elk atoompje in mijn lichaam had het geweldig. Vannacht zag ik jou ook weer. Hallo, vreemdeling die je ondertussen bent geworden. Telkens word het beter, doen we alsof het verleden zich niet heeft afgespeeld. Doen we alsof alles koek en ei is. Misschien is het voor jou wel koek en ei. Ik bedacht me dat ik misschien ergens niet niet aan je wil denken. Ik hou ervan om te hopen en om te dromen. Meestal zit jij ergens in die hoop en in die dromen verwerkt. Als ik niet meer aan je zou denken zou mijn favoriete bezigheid minder waarde krijgen en dat zou niet moeten. Ik wil terug naar hoe het was, maar ik wil niet meer aan je denken. Maar ik wil wel over je dromen en hopen, om daarna mezelf voor mijn kop te kunnen slaan dat ik het weer doe.
Logisch? Nee, totaal niet. Waarheid? Ja, helaas wel. 

Het leger van de Ongelukkigen dus. Zo'n kleine gebeurtenis, als je even zien, een kleine woordenwisseling, kan bij mij alweer een hele stroom emoties opwekken. In legertermen: een bloedbad. Een gebeurtenis als deze is op zich niet erg, dromen en nadenken mag altijd. (Ook al sla ik mezelf daarna voor mijn kop, omdat dromen en nadenken hierover altijd resulteren in hopen en verlangen.) Pas als er een vervolg is, een nieuwe aanval, dan komt er een hele negatieve gedachtestroom mijn hoofd ingewaaid. 

Ga

              weg

                                  ga

                                               weg

Ik hoop dat ik ooit het leger van de Ongelukkigen zal kunnen verslaan.

En fin, Manou, ik weet niet of je me hierdoor beter leert kennen (anderen trouwens ook), maar ik had niet zo veel zin om feitjes of zoiets dergelijks op te schrijven. Ik hoop dat dit oké is.

respons

Hoi!

reactie op de voorgaande post.

Persoonlijk had ik het niet helemaal zo begrepen, des al niet te min (confession: Ik wist niet hoe je het schreef, ik heb het gegoogled)vind ik het een goed idee.
hierop volgen dus enkele feitjes/weetjes/dingetjes/'facts' (alles moet immers een Engelse benaming hebben tegenwoordig)

vandaag stond ik op om 5:40
Mijn vriendje lag naast me.
lekker

Ik had mijn eerste werkdag.
Hij moest naar de tandarts die zich halverwege dit kikkerland bevindt.
Ik bevind me in het Noorden.
vandaar.
niet lekker

Ik miste hem vanzelfsprekend al toen de busdeuren dichtgingen en ik nog playbackte, want het moet Engels 'dag baby.'

schoonmaken, ramen lappen.
wirwar van spinnenwebben, net als in mijn hoofd.

lekkere koffie
bifiworstje

vriendin met de hond van haar zus.

Ik ben bang voor honden, behalve die van mijn vriendin haar zus en van mijn vriendje zijn vader zijn zus en zijn moeder, maar eigenlijk wel een beetje voor die van zijn vader. de hond dus.

morgen opstaan om 5.20
werken,
maar nu niet in de auto

wakker worden
zonder liefje

lekkere koffie
ramen lappen, schoonmaken.

Ik ben bang dat ik later zo lui word. Werk is niet iets voor mij. Ik hou niet van werken. Behalve als het leuk is.

Badjassen koop ik en ik draag ze niet.

over 3 weken ga ik lekker op vakantie naar Frankrijk, en uitslapen tot 9 uur. jaja, uitslapen.

Ik moet NU slapen.
Volgende keer wil ik een leuke blogpost.

danku,

feesthoedjes,
ranja!

Echt en in leven in het echte leven.

Een handjevol toffe mensen. Een groepje toffe mensen. En hoewel al die toffe mensen hier hun ziel met ons allemaal delen door iedere keer weer een stukje te schrijven, blijft het tamelijk onpersoonlijk. Ik heb niet het gevoel dat we elkaar echt beter leren kennen door de stukjes. Ik weet ook helemaal niet of dat wel het doel van de rest was, maar ik vind het altijd wel fijn om mensen te leren kennen.

Dus in plaats van iets te schrijven wat net zo ingewikkeld en onsamenhangend is als mijn vorige post, heb ik besloten vandaag te vertellen hoe het er in mijn echte leven aan toe gaat.

Want hoewel ik mijn echte leven niet prefereer boven het leven van de personages in mijn boeken, zouden die personages er niet zijn zonder mij – echt en in leven. Dat probeerde ik in mijn vorige post duidelijk te maken, in case you missed that.

Sinds kort werk ik in een boekwinkel en dat levert best leuke dagen op. Ik kan werken en pauze houden tussen de boeken en ik kom in contact met toffe mensen.

Er komen leuke vragen voorbij, zoals ‘wat dacht jij toen je erachter kwam dat Suzanne Vermeer een man was?’. Maar ook idiote vragen zoals ‘is dit boek het eerste of het tweede deel van Harry Potter en de Relieken van de Dood?’.

Tijd voor losse feitjes? Tijd voor losse feitjes.

Ik doe al weken over een brief naar mijn penvriendin, maar ik krijg hem maar niet af.

Ik kocht laatst doosjes vol waterverf en een aquarelblok en nu verf ik me suf. Ik heb al een paar ware kunstwerken liggen. Nou ja, het is maar net wat je kunst noemt. Er is vast wel iemand op de wereld die het kunst zou noemen. Ergens, ver weg. Vast wel.

Ook introduceerde iemand me aan het nieuwe album van Sky Sailing, en als ik het op LP had gehad, was die LP nu grijs gedraaid.

Ik durf sinds kort aan mezelf toe te geven dat ik verliefd ben, en geloof me – dat is heel wat voor mijn doen. Ik geniet er zelfs een beetje van nu.

Ik heb ontzettend veel zin in mijn vakantie naar kijkduin en ik kan niet wachten om al die zomerjurkjes te dragen dus de regenbuien moeten snel plaats maken voor felle zon en helderblauwe lucht.

Ik haat het als iedere zin in een stukje begint met het woord ‘ik’. Het komt zo egocentrisch over.

Helaas heb ik dat vandaag wel gedaan. Ik schreef een stukje waarvan bijna iedere zin met ‘ik’ begon. Best jammer.

Oh nog iets: ik had vannacht zo’n geweldige droom. Ik baalde enorm toen ik wakker werd. Hebben jullie dat ook wel eens? En dat je dan probeert weer in slaap te vallen in de hoop dat de droom verder gaat. En dat dat dan ook mislukt. Ik had het vanochtend.

God wat houd ik van de wereld van dromen.