Vandaag stel ik de wind gelijk aan de hoop. En het weiland is mijn poëzie. Want als de wind mijn haar alle kanten op blaast voelt het alsof ik leef. Los van of dat ook echt zo is. Voelen dat je leeft, dat je de macht hebt te kunnen veranderen wat je mee gaat maken. En met wie. Als dat geen hoop is, weet ik het ook niet meer.
Regen, wind, twee mensen en een auto. De stemmen vechten met de storm over wie er het hardste mag. Het geluid van ruisende bladeren en brekende takken tegenover het instorten van muren van dromen. Als zandkastelen storten ze in elkaar, storten zich op elkaar tot slechts modder overblijft. De autodeur wordt gesloten. Stilte.
De wind voert stille zielen
Over weiland, over gras
Tot aan een fles whiskey
Naast een verloren picknickmat
Daar klinken bezielde stemmen
Stroef door tranen en gelach
Vragen elkaar vreemde dingen
Ben je liever blind of doof
De wind brengt zielen en gedachtes
Die iedereen voelen kan
Geschonken aan de wereld hopend
Dat iemand er wat aan heeft
Iemand er iets om geeft
Gras, dansend in de wind, net als zij. De nacht verdringt de dag - jouw tijd is voorbij. De nacht verdrinkt de dag, als de alcohol onze schaamte. Hoop.
Terugspoelknop
waar ben je gebleven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten