Koekoek

Dit is heel eventjes weg :)

Hoe je droomt in mijn dromen

Midden in de nacht schrik ik wakker. Althans, ik vermoed dat het midden in de nacht is en dan zal het wel waar zijn. Dat soort dingen voel je gewoon aan. Het eerste dat me opvalt is je koude voeten in het verder bloedhete bed.

“Ben je wakker?” fluister ik. Je reageert niet. Dit in combinatie met je koude voeten brengt me een fractie van een seconde in doodsangsten. Ik probeer goed te luisteren en al snel hoor ik je diep en regelmatig ademhalen. Nu m’n ogen aan het donker gewend zijn zie ik ook dat je borstkas op hetzelfde ritme beweegt. Natuurlijk ben je niet dood. Wat is dat toch met mij en de angst om geliefden te verliezen?

Je draait je op je zij en ligt nu met je gezicht naar me toe. Ook ik ga op mijn zij liggen en laat m’n hoofd op m’n hand rusten. Naar je kijken terwijl je slaapt is één van de dingen die me intens gelukkig maken. Doordat ik je ogen driftig zie bewegen achter je gesloten oogleden weet ik dat je droomt, ik hoop over iets moois. Je mondhoeken staan ietsjes omhoog gekruld dus ik denk van wel. Met de rug van m’n hand veeg ik wat haren uit je gezicht. Je bent mooi. Dan ineens begint je ademhaling onrustiger te worden en ga je wat ongecontroleerd met je benen bewegen. Een paar keer schop je met je koude voeten tegen mijn benen aan. Uit je mond komen een paar onverstaanbare zinnen, het klinkt alsof je bang bent. 

Ik streel zachtjes je rug in een poging je wakker te maken. “Het is maar een droom” , fluister ik zachtjes in je oor. Je opent je ogen, twee gemeende tranen rollen over je wang naar beneden. “Het was maar een droom”, zeg ik opnieuw en ik geef je een zacht kusje op je lippen. De angst in je gezicht slaat weer om naar de mooiste glimlach die ik ooit gezien heb. Je doet je ogen dicht en legt je hoofd op mijn borst. Al snel wordt je ademhaling weer regelmatig, je slaapt. Ik ben gelukkig.

En alsof het niet langer mocht duren, word ik precies op dat moment wakker. Alleen. Het was maar een droom.

Nieuweling

Stiekem vind ik het eng en spannend te gelijk,

De nieuweling te zijn.

Er worden dingen van je verwacht

maar ook zullen mensen worden verrast.

Het kriebelt van mijn hoofd tot mijn tenen

Maar mijn vingers blijven spelen

om zo een mooi verhaaltje te creëren.

Angsten zijn er om te overwinnen,

Spanningen om te genieten.

Voor mij is dit geslaagd,

Voor mij is dit gedaan,

Ik ben de nieuweling.

00:04

Gek genoeg mis ik opvallend vaak de trein die moet halen. Ik moet namelijk eerst al een stuk reizen voordat een 'stad' vind die een treinstation heeft, al mis ik hem ook altijd als ik niet hoef te reizen. Ik denk dat het gewoon in de genen zit. Oh, en als het cliché van 'ja, sorry, de brug stond open' ook nog optreed en je de trein om de halve minuut mist én dus weg ziet rijden, is je leven natuurlijk compleet. Dus nu ik eindelijk in een andere trein terecht ben gekomen, begon ik maar met het luisteren naar Gotye, wat ik te vaak heb gedaan. Misschien dus toch niet zo'n fijne keuze. Bon Iver kwam langs vliegen op het schermpje, maar die emoties passen gewoon niet bij het moment. Uiteindelijk, nadat ik de lijst al twee keer had bekeken, kwam ik tot de conclusie dat Noah and the Whale wel een goede optie zou zijn. En nu ik erover na denk is het best raarvreemdleuk dat mijn favoriete, foute en fijne muziek - ik ga toch maar luisteren naar Roosbeef - bij elkaar in één lijst staan.
Weetje, als ik in de trein zit voelt het altijd een beetje alsof ik tussen de tijd door leef. Dat in de trein zitten niet officieel bij tijdbesteding hoort, alsof je eventjes in een roes leeft. Om na te denken, muziek te luisteren, te schrijven, lezen, praten, mensen af te luisteren en te observeren, gedachten raden.
Ik zou vaker met de trein willen gaan, zal me niet vervelen. Treinstel 9594, daar zit ik in. Vraag me af hoe groot de kans is dat je ooit twee keer in hetzelfde treinstel terecht komt. Ik denk dat ik het bij ga houden en deze uitdaging toevoeg aan mijn denkbeeldige wat-ik-nog-wil-doen-voordat-ik-mijn-lichaam-verlaat-lijst.
De trein geeft me echt opvallend veel inspiratie. Misschien komst dat doordat de trein me langs zoveel plekken laat rijden. De inspiratie komt namelijk niet aanwaaien tot helemaal in Zierikzee, er is daar te veel wind. Maar hier dringen de zinnnen mijn gedachten gewoon binnen. Ik zie voor me dat ze zinnen, woorden en letters rond mijn lichaam dwarrelen, wachtend op het perfecte moment om mijn gedachten te veroveren. Bang voor andere stemmen, waar ze door afgeleid worden en niet meer in de juiste positie staan. Zo voel ik me dus, als ik word afgeleid, vooral in lege treinen met precies in treinstel 9594 luidruchtige mensen.

- een dagboekachtig stukje van vorige week vrijdag -

Deze foto heb ik gemaakt omdat ik het liefst slaap zonder dekbedhoes, en dat er dus zo uit ziet. En nu ik er zo naar kijk lijkt het net alsof het een soort opening is naar een andere wereld. Was het maar zo'n feest. In ieder geval, ik vond hem gewoon best mooi gelukt, al erger ik me aan dat dingetje onderaan.

De laatste uren voor mijn winterslaap

Dromen drijven als wolkjes door de lucht, maken de geluiden van zachte windvlagen terwijl ze langzaam langs vliegen.
Weet je nog, toen we er vroeger met onze schepnetjes achteraan renden? Alsof het vlinders waren hadden we ze proberen te vangen. Maar net als vlinders wilden ook de dromen niet gevangen worden. En als je ze met rust liet, niet meer achterna zat, streken ze altijd voorzichtig op je schouder neer.
Misschien is dat wel iets wat ik nu nog steeds niet snap, als ik dromen wil vergeet ik altijd dat dromen mij op zulke momenten niet willen. Dus blijf ik tot op de dag van vandaag nog rennen. Al is het hopeloos en weet ik dat heel goed.
Ik lig in het gras, de wind kriebelt langs mijn blote schouders en laat de haartjes op mijn armen als kippenvel overeind staan. Ik strijk er met mijn vingers langs, teken olifanten, appeltaarten en vuurtorens op mijn eigen huid.
Zoals de takken van de bomen aan de rand van het park dat ook kunnen, wiebelen mijn benen door de lucht. Ik laat ze vliegen, mijn voeten zijn vogels, kijk toe hoe ze bewegen voor de witte wolken en hun blauwe achtergrond. Laat ze de zon weg nemen, totdat ik gevangen word door de schaduwen. Blijf voor even opgesloten, totdat ik mijn voeten weer voor de zon weghaal en opnieuw verblind word door de laatste zomerdagen.
Uiteindelijk knijp ik mijn ogen tot spleetjes en zie de strepen licht verdwijnen. 

(Sorry Margriet, ik kon niet over bossen schrijven. De bos-woorden wilden mijn hoofd niet inkomen en al helemaal niet verlaten als getypte woorden. Het spijt me ten zeerste, ik hoop dat je mij dit ooit vergeeft.)

Grom

Zij: Dat is gewoon wat ik doe. Ik ben er goed in.
Hij: Maar denk je ook dat het goed voor je is?
Zij: Weet ik niet.
Hij: Waarom doe je het dan?
Zij: Hou eens op met de psycholoog uithangen!
Hij: Nou moet je eens heel goed opletten. Wat ik nu zeg staat los van welke opleiding dan ook. Net zo goed als het los staat van mijn werk, mijn hobby's, de rest van mijn leven. Ik vraag dit soort dingen omdat ik ze wil weten. Omdat ik je wil helpen. Omdat ik het interessant vind.
Zij: ok
Hij: Ik geef om jou, geen idee of je dat snapt? Blijkbaar meer dan je om jezelf geeft...


(schokkend detail: Ik heb vandaag de kapper opgebeld)

Ik ben een bos en er lopen bomen door mij heen

Ze liep door het bos op de mooiste zomerse lentedag van het jaar. In de twijfelachtige eenzaamheid liep ze rondjes rond de bomen en luisterde ze naar de geluiden van de bewoners van de hoogte. De zon danste door de bladeren en het voelde alsof ze zich bevond in de mooiste film. Voor de kijkers die jaloers op hun stoelen zaten te kijken danste ze rondjes rond de bomen. Haar voeten lieten de neergedwarrelde takjes knappen, als een soort muziekje. Ze zocht elfjes in bladeren en kabouters onder paddenstoelen. Ze sloot niet uit dat die bestonden, ze bevond zich immers in een film. Plakplanten bevestigden zich aan haar kleding maar de wereld om haar heen was te bijzonder om ze op te merken. Takjes in haar haren gaven haar het uiterlijk van een verwilderde vreemdeling.
Na zeventienduizend rondjes om de bomen en talloze gesprekken met de elfjes liet ze zich vallen in de aarde. Omringt door alle wonderen van de wereld flitsten levensvragen door haar hoofd. Alleen de vragen, ze wilde niet de moeite nemen de antwoorden te bedenken.
De overweldigende schoonheid werd haar te veel en met haar ogen gesloten lag ze een te zijn met de natuur. De geluiden lieten haar denken dat ze niet meer bestond, een onzekerheid die ze liever uit de weg ging. Ze zong een liedje mee met de vogels en genoot van het geluid van haar bestaan.

Laatste mooie zondag van het jaar

Het was zondagochtend. Na een avond South Park kon hij eindelijk zeggen dat zijn kater voorbij was. Een die al zeker 25 uur duurde. Dit wel nadat ik 3 keer mijn best heb moeten doen om hem mijn bed uit te krijgen, iets wat om 12 uur pas lukte. 2,5 uur nadat ik opgestaan was. Dat maakt niet uit. Hij was wakker.  

De zon scheen, het was warm. Mijn kat gedroeg zich als een spast, en wilde eigenlijk alleen maar iedereen knuffelen. Wij haar niet. We hadden niks te doen. Omdat hij perse Max wilde inhalen op foresquare, besloten we naar Amsterdam te gaan. Kleedje mee, om op de grond te leggen in het Vondelpark.

Het was 3 uur toen we in Amsterdam aankwamen, dat terwijl we eigenlijk al rond 6 uur weer thuis moesten zijn. Niet praktisch, wel leuk. Goed, eerst nog even elke leuke winkels langs zodat ik nutteloze prullies kon kopen en hij zich kon inchecken en punten kon verdienen. Het was 4 uur. Kak. Oke, ja. Naar het Vondelpark. Doen we. Eerst nog langs de Albert Heijn. Oe, deze winkel wilde ik altijd al een keer in. En dit is mijn favoriete boekenwinkel, kom! Half 5. Prima.

Vondelpark. Vol. Laatste mooie zondag van het jaar. Heel Nederland was buiten, inclusief heel China en Rusland aan toeristen. Het was vol, maar er was plek. Wij parkeren ons netjes op ons mooie groene kleedje. Hij gaat liggen lezen, roken, en mooi wezen. Is hij goed in, verbaas ik me elke keer weer over. Als ik me zo zou gedragen zou iedereen me alleen maar aankijken; ‘waarom ligt dat meisje daar zo vreemd?’ Maar bij hem? Ja. Natuurtalent.

Ik had moeten lezen, deed ik niet. Boek was saai. Ondernemingsprut. Niet geschikt voor een mooie zondag. Mooi zondagen in het Vondelpark zijn geschikt voor mensen kijken. En dat is dus wat ik deed. Een van de vele stadsgekken was aanwezig, en maakte onze dag beter met het zingen van enkele klassiekers terwijl hij ramde op z’n 1-snarige gitaar. Er zat een groep schotse meisjes achter ons, raar accent. Ik verstond er vrij weinig van, Schattige honden, minder schattige honden. Leuke mensen, minder leuke mensen. Hipsters, veel. Zelfs een jongen die die Adidas sneakers gemaakt van teddybeertjes aanhad.

Spiegel

Haar ogen waren naar de grond gericht. Nooit durfde ze me in mijn ogen aan te kijken. Tijdens stiltes zag ik haar twijfelen, twijfelen of ze mijn blik zou beantwoorden. Nog nooit had ze het werkelijk gedaan. Haar lichaamstaal zei me dat ze me niet vertrouwde, haar woorden spraken alsof ze nog nooit iemand zo had vertrouwd. Misschien waren haar woorden wel leugens, die ze als projectielen op mij afvuurde. Misschien had ze een lijst met antwoorden in haar hoofd die ze als een machine afspeelde, zonder eigenlijk besef te hebben van wat ze zei. Haar ogen waren naar de grond gericht, er was niets wat ik kon doen. Alles had ik al geprobeerd om haar in mijn armen te sluiten, om zich open te stellen. Het was alsof haar ogen de poort naar haar 'ik' waren. Zolang niemand ze kon zien, kon niemand naar haar reiken. Ze vergiste zich, tranen waren namelijk ook te zien als haar ogen te neer geslagen waren. Niet dat haar ogen vaak tranen vormden, waarschijnlijk liet ze dat niet toe.

Ik fascineerde me me over het feit hoe mensen zich van de buitenwereld konden afsluiten, hoe ontoerekeningsvatbaar ze konden worden. Opgesloten in hun eigen wereld, zonder enig besef van de mensen om hun heen. Soms leek het me wel fijn om weg te kunnen kruipen in een wereld, mijn eigen gecreëerde wereld. Maar dan keek ik naar haar, of liever gezegd, naar haar oogleden, en bedacht ik me dat ik niets liever wilde dan dat ze uit dat wereldje kroop. Ik sloeg mijn ogen neer. 

Hij begreep me niet. Ik keek hem aan, terwijl hij zijn ogen te neer geslagen had. Altijd als ik me open stelde, sloot hij zich af. Ik probeerde hem met mooie, ware woorden uit zijn schulp te trekken, maar hij leek me niet te begrijpen. Hij viel stil en dacht na. Nadenken deed hij veel, ik wilde dat ik met een verrekijker in zijn hoofd kon kijken. Weten waarover zijn gedachten gingen, weten waarover hij zijn wereld liet gaan. Hij dacht waarschijnlijk dat hij zijn gevoelens kon verbergen door zijn gezicht af te wenden. Hij vergiste zich. Zijn hangende schouders en knokige knieën verraadden meer dan hij lief had. Zijn lichaam zei meer woorden dan zijn mond ooit zouden vormen. Maar ik leek zijn taal niet te spreken. 

Ik fascineerde me over het feit hoe mensen zich volledig af konden sluiten. Het is net een gevangenis, waarin je wordt afgesloten van alles wat er om je heen gebeurde. Het leek me fijn om opgesloten te zitten, ik zou zelfs op water en brood kunnen leven. Maar dan keek ik naar hem, of liever gezegd, zijn oogleden. Ik bedacht me dat ik niets liever wilde dan zijn vrijlating. Ik sloeg mijn ogen neer. 

En de foto van vandaag. Het is het huisje waar Gaudí in heeft gewoond, in Barçelona, Parc Guell. Waarom deze foto? Vandaag hadden we het over sprookjes tot leven brengen. Hoe een sprookje zich in het echte leven kan afspelen, zonder een sprookje te zijn. Heel raar en verwarrend allemaal, maar toen kregen we het dus over dit huisje. Op de foto lijkt het niet heel erg, maar in het echt was het echt net het gemberhuisje uit Hans en Grietje. (Hanzl en Gretl klinkt leuker).

lang en saai

Ik had een MEEEEGAlange vragenlijst ingevuld, maar hij wil niet, dus ik link even.
Aangezien iedereen ook een foto plaats, doe ik dat ook gewoon. Oh wacht, dat deed ik vorige keer.. maakt niet uit, is leuk.

http://ignitingwax.tumblr.com/post/10700449064/lalala

hoiii

Im Westen etwas Neues.

Komt er een Vic op de Facebook, en zegt: "wil jij meeschrijven op dit blog?" Dus ik kijk het eens door, zie een uitdaging om op het schrijfpeil  van de anderen te komen (en blijven) en ga akkoord.

Maar goed, een introductie is misschien wel op zijn plaats, ook al heeft iedereen dat al weken her gedaan. Ik ben Peter, 17 jaar oud en eerstejaars op Knox College in het pittoreske Galesburg, Illinois. Ik kon vorig jaar maar niet beslissen waar ik wat wilde gaan studeren, dus heb ik een Liberal Arts College gekozen (waar je de eerste twee jaar ontzettend veel vrijheid hebt in vakkenkeuze) en kan ik weer enkele maanden extra nadenken over een uiteindelijke richting. Je zou dit een tussenjaar kunnen noemen, ware het niet dat ik hier meer huiswerk zal moeten maken dan in de afgelopen drie jaar middelbare school. Ach, alles went.

Als ik mezelf hier en nu zou moeten beschrijven, zou ik niet meteen de woorden “tof persoon” gebruiken. Ik speel trompet en zal voordat ik sterf Bachs 2^de Brandenburger Concert spelen (hier de link: http://www.youtube.com/watch?v=HPpqZXI_vP4) , waardeer geschiedenis en zinloze kennis, en probeer zoveel mogelijk talen te leren: Engels is in orde, Frans en Duits vergen nog flink wat werk maar zijn onderweg, ik ken 3 woorden Russisch en Arabisch en ben hier bezig met Japans. Ik schrijf dit, en nog een ander blog, om mijn Nederlands op peil te houden totdat ik terug ben, aangezien hier welgeteld één andere Nederlandse studente is.

Wat ga ik hier allemaal schrijven? Om de VS kan ik niet heen, maar ik ga het wel proberen:  voor de typisch Amerikaanse dingetjes heb ik een ander blog. Waarschijnlijk iedere week een paar links met geschikte zondagmuziek en voor de rest zal ik wel zien. 

Mocht het nou zo zijn dat je deze schrijfstijl ongelofelijk aansprekend, inspirerend en ronduit geweldig vindt (je hebt van die mensen), dan heb ik ook nog een eigen blog: pbuiting.waarbenjij.nu.

U, lezer, heeft zojuist mijn stukje gelezen. Daarvoor dank. Gegroet!

Kijk eens!

http://www.facebook.com/pages/Tussen-kunst-en-columns/246401388739246?sk=wall


Nu kan iedereen ons leuk vinden op facebook!
Het enige wat we nodig hebben is een leuk logo, en een toffe beschrijving. Dus kom-maar-op. Ik wil iedereen trouwens wel beheerder maken, maar ik heb iedereen niet op facebook! Dus als jullie mij of iemand anders die nu beheerder is even adden, dan word iedereen leuk beheerder en zo.

Vindikleuk

Safari

Het is vrijdag, half zes 's ochtends. Ik strompel de trap op. Makkelijk is het niet, zo zonder functionerend licht op de eerste verdieping van mijn nieuw studentenhuis. Ik zoek het sleutelgat met mijn sleutel terwijl ik nadenk over waarom ik die laatste 3 drankjes nou ook al weer moest atten. Na ruim tien minuten is het me dan toch gelukt. Ik wankel naar binnen en doe het licht aan. Gooi mijn sleutels op tafel. De deur dicht, kleren uit, licht uit. Ik laat me op het bed vallen en sluit mijn ogen.

Dit alles herhaalt zich zo'n twee keer per week. Best vermoeiend maar toch wel heel leuk. Mijn kamer is twintig vierkante meter. Ik woon op vijf a tien minuten fietsen van school. Ik hoor elke woensdagavond mijn duitse huisgenoot de liefde bedrijven met zijn billy-ikea-boekenkast. Een hele gezellige boel wel. Verder ben ik niet heel er goed in koken dus als er iemand van de toffe mensen ooit zin heeft om me te helpen, jullie zijn welkom! Niet alleen om te koken trouwens, gewoon om tof te doen mag ook natuurlijk.

dit is een leuk filmpje

Ik zeg het bijna elke keer maar vanaf nu ga ik echt echt echt meer schrijven. Misschien niet hele kunstige mooie stukjes maar toch wel iets. Ik beloooooof het. Verder zie je hieronder een foto van mij met een mooi masker uit Florence. Het is niet mijn masker, maar dat van Manou.

Hoe is jullie jaar eigenlijk begonnen tofferds? Zijn jullie ook met een studie begonnen? Of bezig met het examenjaar? Of of of of.