Het was zondagochtend. Na een avond South Park kon hij eindelijk zeggen dat zijn kater voorbij was. Een die al zeker 25 uur duurde. Dit wel nadat ik 3 keer mijn best heb moeten doen om hem mijn bed uit te krijgen, iets wat om 12 uur pas lukte. 2,5 uur nadat ik opgestaan was. Dat maakt niet uit. Hij was wakker.
De zon scheen, het was warm. Mijn kat gedroeg zich als een spast, en wilde eigenlijk alleen maar iedereen knuffelen. Wij haar niet. We hadden niks te doen. Omdat hij perse Max wilde inhalen op foresquare, besloten we naar Amsterdam te gaan. Kleedje mee, om op de grond te leggen in het Vondelpark.
Het was 3 uur toen we in Amsterdam aankwamen, dat terwijl we eigenlijk al rond 6 uur weer thuis moesten zijn. Niet praktisch, wel leuk. Goed, eerst nog even elke leuke winkels langs zodat ik nutteloze prullies kon kopen en hij zich kon inchecken en punten kon verdienen. Het was 4 uur. Kak. Oke, ja. Naar het Vondelpark. Doen we. Eerst nog langs de Albert Heijn. Oe, deze winkel wilde ik altijd al een keer in. En dit is mijn favoriete boekenwinkel, kom! Half 5. Prima.
Vondelpark. Vol. Laatste mooie zondag van het jaar. Heel Nederland was buiten, inclusief heel China en Rusland aan toeristen. Het was vol, maar er was plek. Wij parkeren ons netjes op ons mooie groene kleedje. Hij gaat liggen lezen, roken, en mooi wezen. Is hij goed in, verbaas ik me elke keer weer over. Als ik me zo zou gedragen zou iedereen me alleen maar aankijken; ‘waarom ligt dat meisje daar zo vreemd?’ Maar bij hem? Ja. Natuurtalent.
Ik had moeten lezen, deed ik niet. Boek was saai. Ondernemingsprut. Niet geschikt voor een mooie zondag. Mooi zondagen in het Vondelpark zijn geschikt voor mensen kijken. En dat is dus wat ik deed. Een van de vele stadsgekken was aanwezig, en maakte onze dag beter met het zingen van enkele klassiekers terwijl hij ramde op z’n 1-snarige gitaar. Er zat een groep schotse meisjes achter ons, raar accent. Ik verstond er vrij weinig van, Schattige honden, minder schattige honden. Leuke mensen, minder leuke mensen. Hipsters, veel. Zelfs een jongen die die Adidas sneakers gemaakt van teddybeertjes aanhad.
De zon scheen, het was warm. Mijn kat gedroeg zich als een spast, en wilde eigenlijk alleen maar iedereen knuffelen. Wij haar niet. We hadden niks te doen. Omdat hij perse Max wilde inhalen op foresquare, besloten we naar Amsterdam te gaan. Kleedje mee, om op de grond te leggen in het Vondelpark.
Het was 3 uur toen we in Amsterdam aankwamen, dat terwijl we eigenlijk al rond 6 uur weer thuis moesten zijn. Niet praktisch, wel leuk. Goed, eerst nog even elke leuke winkels langs zodat ik nutteloze prullies kon kopen en hij zich kon inchecken en punten kon verdienen. Het was 4 uur. Kak. Oke, ja. Naar het Vondelpark. Doen we. Eerst nog langs de Albert Heijn. Oe, deze winkel wilde ik altijd al een keer in. En dit is mijn favoriete boekenwinkel, kom! Half 5. Prima.
Vondelpark. Vol. Laatste mooie zondag van het jaar. Heel Nederland was buiten, inclusief heel China en Rusland aan toeristen. Het was vol, maar er was plek. Wij parkeren ons netjes op ons mooie groene kleedje. Hij gaat liggen lezen, roken, en mooi wezen. Is hij goed in, verbaas ik me elke keer weer over. Als ik me zo zou gedragen zou iedereen me alleen maar aankijken; ‘waarom ligt dat meisje daar zo vreemd?’ Maar bij hem? Ja. Natuurtalent.
Ik had moeten lezen, deed ik niet. Boek was saai. Ondernemingsprut. Niet geschikt voor een mooie zondag. Mooi zondagen in het Vondelpark zijn geschikt voor mensen kijken. En dat is dus wat ik deed. Een van de vele stadsgekken was aanwezig, en maakte onze dag beter met het zingen van enkele klassiekers terwijl hij ramde op z’n 1-snarige gitaar. Er zat een groep schotse meisjes achter ons, raar accent. Ik verstond er vrij weinig van, Schattige honden, minder schattige honden. Leuke mensen, minder leuke mensen. Hipsters, veel. Zelfs een jongen die die Adidas sneakers gemaakt van teddybeertjes aanhad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten