vervolg

De maan ging al onder, wat de wereld altijd nóg net iets magischer maakte. Het meisje ging op een grens van 5 mei en 6 juni zitten, haar favoriete plek. Overal op de aarde liepen grenzen en in deze wereld zag je die grenzen ook werkelijk zitten. Niet recht, ook niet overdreven hoekig. Ze liepen sierlijk, maar vastberaden door het landschap. Alles en iedereen was verbonden aan die grenzen, dus ook de seizoenen, jaren, maanden en dagen. De grens van 5 mei en 6 juni was speciaal omdat er precies op de kruising één van de grootste bomen stond. Veel mensen zagen het als slecht voorteken als er iets groeide op een kruising en zeker iets met zoveel macht. Maar het meisje geloofde niet dat er in een wereld met amper haat, een boom op een kruising een gevaar kon zijn. Al kwam het misschien ook wel omdat ze geloofde dat dit haar moeder was. Ze had het nooit aan iemand durven vertellen, bang om niet geloofd te worden. Maar als ze tegen de stam van de boom ging zitten, groeide er bloesem uit de knopjes, die langzaam naar beneden dwarrelden. Eigenlijk was het vrij duidelijk dat dit haar moeder was, want als het meisje weer eens bij het zwevende dal was geweest, had de bloesem een zwarte kleur terwijl dat normaal een blozende wangen kleur had. Soms bleven de knopjes zelfs dicht, waardoor de blozende kleur op haar wangen stond..

Treinen

De sporen wisselden
en je zwaaide naar de vlinders
in de coupé en ik had nog een coupon
voor het dolfinarium want ik hou
van vissen en jij van mij

De trein hobbelde
en het rook naar saucijsjes en kleffe
croissantjes en ik had nog een tragedie
over ons geschreven want ik hou
van wanhoop en jij van mij

De mensen babbelden
en praatten over wintervaste
violen en ik had nog een verzameling
oude scheermesjes want ik hou
van snorren en jij van mij. 

Ik heb de laatste tijd niet zo heel veel lange dingen geschreven en nu heb ik geen inspiratie en morgen vergeet ik het vast, want morgen is het Sinterklaasdag thuis :) Dus hier een oud gedichtje waar ik heel vrolijk van word. En even een heel erg fijn dingetje: vandaag heb ik de sleutel van mijn kamer gekregen in Utrecht en dat is leuk leuk leuk. En ik wil heel veel lichtgevende sterren dus die mogen jullie mij best allemaal geven als 'jeeej-wat-leuk-je-hebt-een-kamer-cadeautjes'. Zo nu ga ik weer verder met Sinterklaas gedichten met veel te lastige rijmschema's en rijmen is stom. Doeiiiiiii

Een Sam en Nick Collaboration

Er was eens een jongen. Hij heette Nick. Ik vind hem wel een stekeltjes persoon. Dan was er ook nog een meisje. Ze heette Sam. Ik vind haar wel een roodharig persoon.
Nick en Sam woonden samen. In een prachtig huis. Ik dacht altijd dat het huis in Amsterdam stond, maar ik weet niet hoe anderen daar over denken. Het was wel altijd heel modern in mijn hoofd. Het huis.
Het is wel leuk hoe het in ieders hoofd toch weer anders is.
Het eerste wat in me op komt, zijn flamingo's, als ik denk aan het huis.
Gek, als ik aan het huis denk, denk ik aan.. ehm.. een hele grote tuin met heel veel bomen. In mijn hoofd was de tuin echt oneindig. In mijn hoofd ook.
In mijn hoofd, dat klinkt wel gek he, alsof het in je hoofd zit. Dat is het ook want het bestaat niet echt. Maar het klinkt alsof het echt in je hoofd gebouwd is. Een tuin in je hoofd. [niet in je hart dat is stom]
Met bomen die tot de hemel groeiden en ik wou dat ik er in kon klimmen en alles kon bekijken. Ik zou wel eens in het huis zelf willen lopen. En dat iedereen daar dan ook echt was.


THE END

Hallo

Marije zegt:
 noem eens een onderwerp voor een toffemensenstukje?
Vic zegt:
 schapen
 sinterklaas
 keuzes maken
 de onverklaarbare mogelijk van de opties
 of het gebrek daaraan
Marije zegt:
  allemaal te ingewikkeld
Vic zegt:
 zelfs schapen?
 schrijf over dat het leven simpeler zou zijn
 net als dat ukeleles maar 4 snaren hebben
 en dat ze fijn zijn
 over dat de amerikanen miljoenen uitgaven om een pen te ontwikkelen die zonder zwaartekracht kon schrijven in de ruimte
 en dat de russen gewoon alles met potlood schreven
Marije zegt:
 dat is best tof
Vic zegt:
 Over dat schapen mekkeren en geiten blaten
 en dat dat zo heet omdat de eerste letters knoppen met de geluiden
 meh en beh
 over dat dingen altijd liggen op de laatste plek waar je zoekt
 omdat je daarna stopt
 omdat je het gevonden hebt
 over dat we allemaal tijdreizigers zijn
 met een snelheid van 1 seconde per seconde
Marije zegt:
 misschien
 moet jij gewoon mijn stukje van vandaag schrijven?
 dat vind ik best een goed idee
 het mag gaan over waarover je schrijven kan
Vic zegt:
 of je doet ctrl c hier
Marije zegt:
 ja, perfect
Vic zegt:
 en doet ctrl v daarginds
 en zo geschiede

Rechtlijnige Non-Fictie

Het zijn heftige tijden. Bijzondere tijden. Belangrijke tijdens zelfs. Op een of andere manier hebben de belangrijke dingen in mijn leven altijd de neiging om mij in kuddes op te zoeken, nooit een voor een. Zo is het deze week weer raak. Niet alleen werd ik vrijdag gemaild met of ik toevallig nog een kamer zocht (ja.) maar was het gelijk binnen 3 dagen geluisterd en ga ik komend weekend verhuizen. Vanaf volgende week zal ik jullie officiële Utrecht correspondent zijn. Dus niet een stukje getypt vanuit het knusse Schijndel, maar vanuit het heuse centrum van Nederlands (of iets dergelijks). Heftige tijden zijn het zeker.

Maar dat was het nog niet. Zo mocht ik gisteren op voor mijn rijexamen en het ik er eigenlijk vrij weinig vertrouwen in. Maar dat bleek enigszins onterecht. Zoals meneer de examinator het zei: "Ik heb goed nieuws en slechts nieuws. Het goede nieuws: Je bent geslaagd, gefeliciteerd. Het slechte nieuws: De formule 1 gaat het voor jou niet worden." Oftewel, ik rijd echt zo erg op mijn dooie gemakje dat het soms zelfs te traag of te relaxed is. Heb ik persoonlijk geen problemen mee.

Dus nu ben ik non-stop bezig met dingen regelen voor mijn kamer (gelukkig ben ik de eerste uit de familie die op kamers gaat, take that, neef van 21, dus iedereen heeft nog wel iets op zolder staat wat ie gratis weg wil geven. Zo heb ik al een tv, boxen, een bed, bestek en nog vast een hoop meer wat ik vergeet), langs het gemeentehuis om mijn rijbewijs aan te vragen (bij poging 2 mét id-kaart...) en tussendoor af en toe naar Utrecht om wat fijne psychologische dingen te leren.

Jup, het gaat even best wel hard.

En dan was ik nog vergeten dat ik ook nog 3 sinterklaasgedichten en een paper over de biologische grondslagen van slapen en dromen moet schrijven. Oh en vergeet het onderhouden van 3 bands (en misschien een vierde binnenkort) niet.

Een sprookje over een meisje dat was opgegroeid in een sprookjesland. Ze had, voor zover ze wist, geen vader of moeder, al voelden de twee grootste bomen wel erg vertrouwd. Slapen was in deze wereld niet van belang. Waarom dromen als er genoeg fantasie was in de wereld om op te teren? De fantasie vloog je om de elvenoortjes, kleine knipperende licht vliegjes die fantasieën verspreidden. Hoe meer kleuren ze afgaven en hoe sneller de lichtjes knipperden, hoe meer wondertjes ze bezaten. Elke paar honderd meter was er een ander klimaat of seizoen, andere planten en wezens. Maar dat maakte niet uit, want haar lichaam paste zich aan als dat nodig was. Alles was eetbaar, maar er zaten overal bijwerkingen aan. De meeste waren positief, zoals een inspiratie uitspatting of een vlinders-in-je-buik-gevoel. Maar bepaalde zonnebloemen gaven je een paar uren het stijl-naar-beneden-gaan-in-een-achtbaan-gevoel. Gelukkig hield ze meer van manenbloemen.