Een handje vol toffe mensen

Een sprookje over een meisje dat was opgegroeid in een sprookjesland. Ze had, voor zover ze wist, geen vader of moeder, al voelden de twee grootste bomen wel erg vertrouwd. Slapen was in deze wereld niet van belang. Waarom dromen als er genoeg fantasie was in de wereld om op te teren? De fantasie vloog je om de elvenoortjes, kleine knipperende licht vliegjes die fantasieën verspreidden. Hoe meer kleuren ze afgaven en hoe sneller de lichtjes knipperden, hoe meer wondertjes ze bezaten. Elke paar honderd meter was er een ander klimaat of seizoen, andere planten en wezens. Maar dat maakte niet uit, want haar lichaam paste zich aan als dat nodig was. Alles was eetbaar, maar er zaten overal bijwerkingen aan. De meeste waren positief, zoals een inspiratie uitspatting of een vlinders-in-je-buik-gevoel. Maar bepaalde zonnebloemen gaven je een paar uren het stijl-naar-beneden-gaan-in-een-achtbaan-gevoel. Gelukkig hield ze meer van manenbloemen.