Vroeger ging ik altijd op mama's buik liggen om te luisteren naar het gepruttel, vooral als ik verdrietig was of dacht dat er spoken in mijn kast zaten. Omdat ik me daar veilig voelde, denk ik. Misschien om het veilige baarmoedergevoel weer even te ervaren, vervlogen herinneringen proberen te herinneren. Het is vast niet voor niets dat ik altijd in foetushouding slaap, het liefst verstopt onder mijn dekens zodat niemand me kan vinden of pijn kan doen.
Soms vraag ik me af waarom we onze geboorte zijn vergeten, alsof we deze niet herinneren mogen. Ik denk omdat we anders zouden weten hoe we terug kunnen kruipen, dat we weten waar de noodingang is. Het verborgen luikje onder in mama waar ik altijd even zou kunnen schuilen, als ik even niet meer bestaan wil.
Het lijkt me heerlijk om even in een glibberige donkere cocon te leven, even helemaal niks. Slechts een ruis in mijn oren en wat geronk.
Mama zal het vast niet zo fijn vinden als ik met mijn grote lichaam in haar buik kom slapen. Ben ik bang. Misschien is het een complot van alle moeders, dat ze het stiekem wel weten, waar de noodingang is. Een geheim dat zich openbaart als je zelf baart, vandaar 'openbaring'. Als dat zo is is er nog hoop dat ik het ooit weten zal. Zoeken blijf ik in ieder geval, tot ik de sleutel gevonden heb.
Tot die tijd zoek in een buik om op te slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten