Mijn voeten spelen met het warme water alsof ze regenlaarzen zijn op een koude, verdwaalde herfstdag. Wanneer het water kletterend neerkomt op de douchevloer zorgt het wiebelen van mijn tenen ervoor dat het weer omhoog spat en vermengd wordt met de nieuwe druppels.
Ik leg mijn hoofd in mijn nek en hou de sproeier boven mijn hoofd, laat het warme water over mijn gezicht lopen en ril even. De druppels glijden over mijn huid, als watervallen door de kuiltjes in mijn schouders, langs mijn borsten over mijn buik en benen naar beneden. Raken de vloer, en spatten weer omhoog.
En misschien wilde ik ook alleen maar dat je zag hoe breekbaar ik was, dat je je best deed om mij heel te houden en samen met mij te leven in de donkere nachten tussen onze werelden in. Maar zo was het niet, zo was het nooit. En misschien moet ik gewoon opgeven en alles laten gaan.
Terwijl de watervallen langs mijn lichaam lopen besluit ik dat ik niemand nodig heb om gelukkig te zijn. Volgende week koop ik een grijze, langharige, perzische babykat waarmee ik kan wandelen door het park en ik ga boeken schrijven omdat ik mijn verhalen aan iemand wil vertellen.’s Nachts ren ik duizend rondjes in mijn eentje om de fontein terwijl de sterren en de lantaarnpalen nog de enige lichtpuntjes in de wereld zijn en laat val ik in slaap nadat ik eerst nog naar the Cure moet luisteren. Dan komt alles goed.
Het zou best fijn zijn als het allemaal zo kon en zo simpel was, en ik niemand nodig had om tegen te schreeuwen dat ik om die persoon geef of iemand om levens te tekenen op mijn lichaam als ik wil dat iemand levens tekent op mijn lichaam.
Watervallen verdampen, vormen wolken van gedachten en sproeien samen met de laatste druppels uit de sproeier een klein beetje liefde over mij heen.
(Over elf uur en drie minuten begint de herfst, ontdekte ik net. En margriet en ik hadden een thema deze week. Oh en het is ook best jammer dat jullie de randjes van mijn sokken niet zien kunnen, want die zijn heel mooi. Dus, slaap lekker, deze laatste zomernacht.)
Ik leg mijn hoofd in mijn nek en hou de sproeier boven mijn hoofd, laat het warme water over mijn gezicht lopen en ril even. De druppels glijden over mijn huid, als watervallen door de kuiltjes in mijn schouders, langs mijn borsten over mijn buik en benen naar beneden. Raken de vloer, en spatten weer omhoog.
En misschien wilde ik ook alleen maar dat je zag hoe breekbaar ik was, dat je je best deed om mij heel te houden en samen met mij te leven in de donkere nachten tussen onze werelden in. Maar zo was het niet, zo was het nooit. En misschien moet ik gewoon opgeven en alles laten gaan.
Terwijl de watervallen langs mijn lichaam lopen besluit ik dat ik niemand nodig heb om gelukkig te zijn. Volgende week koop ik een grijze, langharige, perzische babykat waarmee ik kan wandelen door het park en ik ga boeken schrijven omdat ik mijn verhalen aan iemand wil vertellen.’s Nachts ren ik duizend rondjes in mijn eentje om de fontein terwijl de sterren en de lantaarnpalen nog de enige lichtpuntjes in de wereld zijn en laat val ik in slaap nadat ik eerst nog naar the Cure moet luisteren. Dan komt alles goed.
Het zou best fijn zijn als het allemaal zo kon en zo simpel was, en ik niemand nodig had om tegen te schreeuwen dat ik om die persoon geef of iemand om levens te tekenen op mijn lichaam als ik wil dat iemand levens tekent op mijn lichaam.
Watervallen verdampen, vormen wolken van gedachten en sproeien samen met de laatste druppels uit de sproeier een klein beetje liefde over mij heen. (Over elf uur en drie minuten begint de herfst, ontdekte ik net. En margriet en ik hadden een thema deze week. Oh en het is ook best jammer dat jullie de randjes van mijn sokken niet zien kunnen, want die zijn heel mooi. Dus, slaap lekker, deze laatste zomernacht.)
1 opmerking:
fontein stelert ;-)
heeeel mooi vind ik het
Een reactie posten