Ik besloot iedere seconde te onthouden, iedere kleine seconde. Vooral de secondes waarin je niks deed en zo snel mogelijk met je ogen knipperde om niks te missen. En de secondes waarin we meer één waren dan twee. En de secondes dat ik het liefste mezelf in je wilde verstoppen zodat niemand me ooit nog kon vinden.
‘Ik ben bang’ zei ik tegen je.
Waarvoor zei ik niet, ik wist dat je me toch wel zou begrijpen. Jij vindt het vast niet raar dat ik bang ben om alleen te zijn in het donker, en ook in het licht. Of als de tranen over mijn wangen diggelen omdat ik mezelf even niet meer begrijpen wil.
‘Ik ben bang’ zei je tegen me en je gaf me een kusje op mijn lippen.
Je bent zo mooi als je kwetsbaar bent.
En we besloten dat we nooit meer bang zouden zijn, voor alle schimmen in ons hoofd. Ik fluisterde lieve woordjes in een potje en ving je adem op in mijn mond. Voor als je er even, of wat meer dan even, niet was. Vliegensvlug verstopte je je in al mijn woorden-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten