Je stem weerklonk in het water van de zee.
En we liepen over duinen die nog niet bestonden,
de vogels die de lucht bewoonden hadden blijkbaar geen idee.
En het was geen spel, het was een wonder.
Toen de zon de dag verdronk in zee.
De weg liep over onuitgesproken woorden,
ik kon alleen maar alles hopen, en het leven gokte met me mee.
De nacht voelde als een nieuwe wereld,
de maan hing in een wolk van glas,
dromen vonden plotseling nieuwe harten,
alsof alles zomaar anders was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten