Zo wordt je steeds ouder en ongelukkiger.

En weer zat ik op zondagavond niet op te letten. De dagen gaan de laatste tijd ook zo snel voorbij. Ik keek vanochtend net voor mijn college taalbeheersing wel heel even op deze internetpagina der internetpagina’s en zag een nieuw tof mens. Welkom nieuw tof mens! Hoe meer vreugd, hoe mee zielen.

Of andersom, kan ook.

Goed, dames en heren van het goede leven. Zitten we al een beetje in de wintersfeer? Ik wel namelijk, en ik kijk op dit moment Alles is liefde. Alstublieft:

“Als je jong bent geloof je alles. Van spinazie krijg je spierballen, je vader is de sterkste man van Nederland en Sinterklaas bestaat. Maar er komt een dag dat je naar de schoenen van de goedheiligman kijkt en denkt; ‘Wacht eens! Dit zijn de schoenen van mijn vader!’. Je vermoedde al zoiets maar nu dringt het pas echt tot je door. Het is onzin te geloven dat er in Spanje een man met een lange witte baard rond loopt, die één keer per jaar de stoomboot pakt om bij jou iets in je schoen te stoppen.

“En nog zoiets. Van spinazie krijg je geen spierballen. Nederland wordt nooit wereldkampioen. Jij trouwt niet met de juf.

“Zo wordt je ouder en steeds ongelukkiger. De enige momenten dat je je weer even voelt als toen zijn de momenten waarop je van iemand houdt. Echt van iemand houdt. Dan valt alles wat stom is of pijn doet even helemaal weg. Liefde is alles. En daar moeten we in blijven geloven. Dus wat nou als we gewoon met z’n allen zouden besluiten dat Sinterklaas bestaat. Dan weten we heus wel dat we die cadeautjes nog steeds zelf moeten kopen, maar het gaat meer om het idee. Dat we blijven geloven dat het nog altijd goed kan komen. Met ons. Met de liefde.

Want liefde is als Sinterklaas; je moet erin geloven, anders wordt het niks”.

-         Alles is liefde

Ik kan met behoorlijk wat zekerheid zeggen dat dit één van de leukste stukjes tekst ooit is. Naar mijn mening dan. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik nooit vermoedde dat mijn ouders de cadeautjes kochten die ik in mijn schoen had ’s ochtends. Ik bleef altijd volhouden dat Sinterklaas wel echt bestond. Ik durfde ook absoluut niet ’s nachts naar beneden rond 5 december, doodsbang dat ik op de gang een Zwarte Piet of een paard tegen zou komen.

Ik vind het bijna beschamend om toe te geven, maar in groep vijf snapte ik niet waarom we surprises moesten maken.

“Omdat Sinterklaas niet bestaat”. Wát een onzin, waarom bleef iedereen dat zeggen?

Ik was dan ook zwaar down toen mijn moeder mij de waarheid vertelde. Ik voelde me wel een beetje stom, ook al heb ik dat nooit toegegeven aan de mensen die ik had afgesnauwd omdat ze bleven volhouden dat de Sint niet echt was.

Dit was het weer voor vandaag. Nog een stukje ziel dat je van mij krijgt. Ik geniet best van het weer trouwens. Ik kan niet wachten tot de bomen weer oranje zijn, als bewijs dat het wolvenseizoen weer begonnen is. 

Welterusten!