Dat. dus.

Ze vroeg zich af hoe het leven haar gebracht had naar de plek waar ze nu was. Lopend door de bergen naast een man die de jaren op zijn schouders droeg. Hij praatte zonder woorden en zij luisterde terug. Ze vroeg zich af hoe het leven de man had gebracht naar de plek waar hij nu was. Lopend naast een meisje die de jaren nog lang niet kon voelen maar wel dacht dat ze er hingen. Toen ze over een smal paadje over een beekje moesten wenste ze dat de man niet zou vallen. Als er iets was waar ze niet van hield was het van mensen die vallen. Maar hij viel niet. Zijn balans was nog in perfecte staat. Er was niet echt iets wat ze kon bedenken wat niet in perfecte staat was. Behalve misschien zijn emoties. Sinds hun reis begonnen was had de man al zeventien keer tranen over zijn wangen laten vloeien. Misschien omdat hij besefte dat hij alles voor de laatste keer zou zien. Behalve als ze op de terugweg precies dezelfde route namen, maar dat was vrijwel onmogelijk.

Koud water stroomde als een waterval over haar heen. Niet gek, te bedenken dat het een waterval was die het water naar beneden liet vallen. Ze sloot haar ogen en genoot van het hamerende gevoel op haar hoofd. Toen ze de wereld weer toeliet zag ze dat de man hetzelfde deed. Met zijn handen voor zijn ogen. Misschien huilde hij. Het leek haar niet onwaarschijnlijk. Ze kon het niet zien vanwege de handen, en het stromende water. De man boog lichtjes zijn knieën en sprong. In de fractie van een seconden dat de man in de lucht zweefde zag ze de jaren van hem af vliegen. Alsof ze mee waren gestroomd met de waterval. Ze probeerde hetzelfde. Een sprong. Als ze ooit half zoveel kon leven als deze man zou ze gelukkig kunnen sterven.