maandag 12 september 2011

Het honderdste bericht op ehvtm! [aka, eenhandjevoltoffemensen]

Het meisje kijkt opgewekt wanneer de trein zijn vaart mindert. Ze paseert aan de linkerkant de vrouwengevangenis. 
Ze kent een meisje die in die gevangenis zit. 
Aan de rechterkant staat een gebouwtje waarvan ze de bestemming nooit helemaal heeft kunnen achterhalen, maar de lichten van de tennisvelden zijn fel en maken haar pupillen in elkaar duiken. 

Station Zwolle. Buiten is het al donker en de wind is opgestoken. Toen ze in Akkrum op de trein stapte was het nog droog, maar nu valt er een vieze motregen.  Het station is een bouwval met overal hopen zand en een loopbrug in plaats van een tunnel.


 Ze kijkt in het kleine ici paris spiegeltje die ze op het kleine inklapbare tafeltje voor zich heeft gezet en maakt een paar plukken van haar blonde haar vast met een klipje.

Het spiegeltje verdwijnt in haar bruine aktetas en de tas wordt om haar schouder geslingerd.

Ze staat op. Boos kijkt ze naar de jongens die haar ‘schatje’ noemen en ongegeneerd naar haar borsten staren. De jongens merken dat het meisje niet onder de indruk was van hun vertoning en schelden haar uit. Ineens is ze geen ‘schatje’ meer maar een ‘hoer’.

Het meisje verstaat het gescheld van de jongens niet meer. Ze heeft hem al gezien. Ze loopt door het gangpad en zoekt grip bij elke stoel die ze passeert. Door het raam heeft ze hem al zien staan bij de rookpaal vlakbij de brasserie ‘Op Tijd’.

De trein rolt een stukje door en stopt net voor de openbare toiletten waar voornamelijk Poolse mannen voor WC-juffrouw spelen. Ze falen aangezien een echte WC-juffrouw nooit in slaap zou vallen tijdens haar shift. De Poolse mannen doen dit wel.

Een mevrouw met bruin krullend haar en een lila rugzakje drukt op de knop waarna de verlossende hydraulische pompen de deuren van de trein openstuwen.

Ze stapt nu ook de trein uit en loopt naar de rookpaal. Hij draait zich om en ziet haar wanneer haar lippen een afstand van een paar centimeter van de zijne zijn. Hij glimlacht en ze lacht terug. Dan verdwijnt de lach van haar gezicht en staart ze enkele tellen in zijn ogen. Ook zijn lach verdwijnt als de trein die doorgaat met zijn reis. Hij kijkt een beetje geschrokken en trekt voorzichtig en vragend zijn wenkbrauwen op. Ze kust hem vol op de lippen.

Geen opmerkingen: