Er was eens een egeltje dat de wereldzeeën wilde bevaren in een rubberbootje. Want een echte boot had hij niet. Voor de gelegenheid had hij een stoere matrozen-pet op zijn kruin gezet. Vol goede moed stapte hij in het bootje en begon hij te roeien. Hij was pas bij de Franse kust toen het eerste lek in het bootje verscheen. Het was toen hij zijn broodtrommeltje wilde pakken en hij per ongeluk even niet op zijn stekels lette. Snel pakte hij de grootste pleister die hij bij had en plakte hem op het lek.
Hoe verder hij reisde hoe meer pleisters het bootje telde. Hij had zelfs al eens aan opgeven gedacht, of anders zijn stekels kortwieken. Maar stug bleef hij volhouden, nog maar een paar zeeën en hij was er. Alles ging goed, hij werd steeds meer één met de golven en kreeg zelfs kleine spierballetjes.
Pas bij de kust van Madagaskar ging het mis. Het egeltje prikte weer een gaatje in het bootje en de pleisters waren op. Woede en frustratie verblindde hem. Waarom moest hij toch altijd al zijn dromen kapot prikken? Als bellen die tegen een dennenboom vliegen. Waarom kon hij nooit iemand knuffelen zonder de ander pijn te doen?
Zachtjes siste het bootje leeg en dreven de pleisters in het water. Egeltjes drijven niet. Het idee dat er in de zee ook egels zijn maakte het egeltje blij. Hij was vast een goede zee-egel.
Hier is een oud verhaaltje van mij, want ik heb geen inspiratie en ik word vrolijk van egels. Oh, en het is nog geen zaterdag en dat weet ik. Maar morgen vergeet ik het vast en zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten