Ik verheugde me erop je weer te zien. Het was al zo lang geleden sinds ik je voor het laatst had gesproken en had kunnen aanraken. Ik hoopte dat je nog steeds zo stralend was, in de bloei van je leven.
Aan jou kon ik alles kwijt, je luisterde naar me. Je begreep me. Je zou nooit oordelen over me of me afwijzen.
Ik kon je vertrouwen. Jij met je grote sterke armen. Armen die alle lasten konden dragen.
Ik hield van je.
Maar je was weg. Je bestond niet meer. Je was verdwenen. Misschien waren de lasten je te veel geworden.
Vergeten zal ik je niet.
Mijn lievelingsboom.
Ik tekende tijdens aardrijkskunde een boom. Helaas zit ik nu veel te lekker om op te staan en de boom in te scannen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten