verzonnen vleugels

Nooit eerder was ze zo verdrietig en gelukkig tegelijk geweest. Haar verlangen groeide met de dag, met de seconde leek het meer. Maar nu ze elkaar eindelijk gevonden hadden, wisten ze niet wat ze zouden moeten doen. Het gevoel dat ze altijd hadden gekregen bij een brief of een liedje dat zij elkaar hadden gestuurd, was zo.. anders dan nu. Zo anders dat ze vreemden voor elkaar leken, zijn. Ze wilde het niet toegeven, daar was ze altijd slecht in geweest. 

Ondiep in haar gedachten dwarrelden schuldgevoelens rond. Ze wilde hem zo graag lief hebben, vast houden, houden van hem. Maar kon het niet. Misschien was ze te jong om lief te hebben. Of misschien was ze het verleerd. Misschien is ze verwekt om andere mensen een kans te geven van elkaar te houden, alleen maar om in te laten zien dat liefde bestaat. Eigenlijk wel een mooie verdrietige reden om op aarde te zijn. Maar na enige minuten nadenken kwam ze tot de conclusie dat het niet haar reden van bestaan kon zijn, want ze wist niet wat liefde was. Ze dacht dat ze het wist, maar ze deed te veel haar best.

Hij daarintegen dacht niet zoveel na. Onbewust nadenken, noemde hij het. Want hij dééd het natuurlijk wel, maar wilde het gewoon niet. Nadenken is een ander woord voor piekeren, vond hij. Een schuilwoord. Alle woorden hebben schuilwoorden, maar men leek het niet te zien. Gelukkig deed hij dat wel, een zeldzame eigenschap. Zijn superkracht, noemde hij het.
Verzinnen deed hij overigens wel veel. Vernoemde woorden, verzon verhalen, mensen, letters.
Verzinnen was zijn dagelijkse bezigheid. 

Wordt vervolgd, als ik ooit de eigenschap ga bezitten om dingen een keer af te maken, maar daar ben ik niet zo zeker van.