Ik schrok wakker en knipperde tegen de felheid van het elektrische licht. Ik wist niet of het angstaanjagende geluid tot mijn droom behoorde, of dat het zich echt had afgespeeld. Ik opende mijn ogen. Nat, nieuw licht sijpelde onder de gordijnen door. De ochtend arriveerde en bracht de concrete wereld weer op de voorgrond. Ik bevond me op exact dezelfde plek als gisterenavond. Alleen in mijn bed. Toen ik voldoende kracht had verzameld, duwde ik me uit de rommel omhoog en ging staan, wankelde even, maar hervond toen mijn evenwicht. Ik strompelde naar de keuken en dronk een glas water. Ik voelde hoe het water door zijn keel gleed en in zijn maag belandde. Ik sloot zijn ogen en genoot van de koelte die het zijn lichaam bracht. Een blik op de klok liet hem weer in het heden leven.Ik haastte me in mijn kleren en keek in de inmiddels bevlekte spiegel. Mijn arm maakte ronde bewegingen over de spiegel, zodat mijn gezicht stukje bij beetje zichtbaarder werd. Ik schoot in mijn schoenen en trok de deur met veel gepiep en gekraak dicht.
Zo dat was het alweer, inspiratie van een pinda, zoals altijd.
1 opmerking:
lees ook maar even over het zijn/mijn door elkaar heen, ik ben te lui om het te verbeteren tbh
Een reactie posten