Verstoppertje spelen. Vroeger deden we het allemaal. Uren lang achter elkaar. Steeds maar een betere verstopplek zoeken, zodat niemand je kon vinden. In mama's kledingkast, tussen haar mooie jurken, onder het bed, achter de boekenkast. En als 'de zoeker' dan héél dichtbij was, je adem inhouden en vooral niet bewegen.
Doen we dat nu niet nog steeds?
Verstoppen we ons niet nog steeds? Houden we niet nog steeds onze adem in?
Niet meer omdat we bang zijn, gevonden te worden in mama's kledingkast, maar om ons te verstoppen voor onze angsten. We willen ze niet onder ogen komen, net als we vroeger 'de zoeker' niet onder ogen wilden komen en daardoor nog iets verder wegdoken achterin de kledingkast.
En wanneer de angst dan toch heel dichtbij komt, houden we, net als vroeger, onze adem in en bewegen we vooral niet.
Lange tijd kun je je verstoppen voor je angsten, maar hoe goed je je ook verstopt, ooit zul je je angsten toch onder ogen moeten komen.
Want hoe goed je verstopplek vroeger ook was, na enige tijd werd je toch gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten