Kunstwerk

Ze ligt in bad en zoals zo vaak kijk ik toe, gewoon omdat ik het mooi vind.

“Hoe doe je dat toch?” vraag ik haar.

“Doe ik wat?” kaatst ze terug, wat begrijpelijk is aangezien ik niet echt duidelijk was. Ik blijf even stil, waarom weet ik niet, ik denk omdat ik een keer in een boek gelezen heb dat iemand dat deed. De enige geluiden die de ruimte nu nog vullen zijn de euforische gitaarrifjes van Johnny Marr -ik weet niet of euforisch het juiste woord is, maar om de één of andere reden vind ik het er bij passen- , het water dat, als gevolg van haar bewegingen, heen en weer golft en de afzuiger die voorkomt dat de spiegel beslaat.

“Hoe doe ik wat?” herhaalt ze.

“Hoe lukt het je om de meest normale en alledaagse dingen tot een kunstvorm te promoveren? Ik bedoel, wanneer ik in bad ga, dan neem ik gewoon een bad, maar jij...” Even stop ik, ze gaat onverstoord door met het inzepen van haar borsten en ik weet niet zeker of ze luistert. Ik denk van wel. “Als jij in bad gaat, dan lig je daar met een gratie van heb-ik-jou-daar, terwijl het sop je rondingen verhult en het warme water je lichaam omarmt. Dat lijkt potdomme wel een gedicht.”

“Een gedicht dat jij verzonnen hebt.”

“Ja, maar dat kan ik niet zonder jou, het staat op jouw lijf geschreven, ik hoef het alleen maar op te lezen.”

Ze lacht. En terwijl ik naar haar kijk kan ik alleen maar denken aan hoe mooi ze is. Het sop is bijna weg waardoor haar lichaam helemaal zichtbaar wordt. Dan opeens dringt het tot me door, zíj is het kunstwerk! Kon ik maar tekenen, dan zou ik haar vereeuwigen. Want dat verdient ze.