Ik schrijf bijna nooit zulke dingen.

Als ik de geluiden van het leven mocht gebruiken voor heel even zou ik ze tekenen op een schilderij van wit en blauw. Met voorbij razende auto's en de wekker van mijn buurman of de regen die zachtjes op mijn wang viel als tranen die vergaten op te drogen. Het tikken van de klok kreeg ook een plekje in het blauwe en de kaarsjes die bewogen mochten meedoen in het wit. Of de mooie bruine ogen die me door het donker vonden en misschien wel in de stilte konden horen hoe mijn vingers de geluiden achtervolgden. Misschien een plekje in het midden kreeg dat kraakje in de stilte als je zachtjes in de nacht de kwade geesten wilt omzeilen. En het liedje die zijn klank nog niet kan vinden omdat de schrijver nog niet bedacht had dat hij zoveel mooi woorden kon verpakken in muziek. Maar ik vraag me af als ik de geluiden kon beschrijven met een zachte kleur op blauw en wit zouden ze dan niet vervagen en verdwijnen als de tijd ze weg zou nemen. Als de vonkjes die ik soms maakte als ik een vlammetje ontstak en die dan zomaar weer verdwenen en ik alleen kon denken aan waar ze zouden zijn gebleven.