Soms heb je van die momenten waarvan je op het moment zelf niet beseft dat het je gelukkig gaat maken. Op het moment zelf zit je in zak en as, omdat je de schoonheid van de gebeurtenis niet in kan zien. De dag, de dagen of de weken daarna begint de positieve kant van de gebeurtenis aan het licht te komen. Na enig nadenken bedenk je je dat diezelfde gebeurtenis eigenlijk een positieve uitwerking had.
Zaterdag bedacht het universum (of onze aangeschoten hoofden) dat we elkaar weer zouden tegenkomen die nacht. Na wat beschonken momenten, na een fles drank in de vorm van de toren van Pisa, was het moment daar. Onze ogen ontmoetten elkaar. Normaal zouden ze na 2 seconden weer de leegte in staren, denkend aan elkaar. Deze keer was het anders. 5, 6, misschien wel 7 seconden bleven onze blikken elkaar kruisen. Ik besloot een praatje met je te maken, om vervolgens in een gesprek over Charizard te komen met een kerel wiens naam mij nog steeds niet bekend is. Lachen, gezellig doen, praten en nog meer lachen. Mensen leren kennen die Pokémon Gold speelden, mensen leren kennen die absoluut geweldige krulletjes hadden.
Niet veel, of wel veel, later raakten onze lippen elkaar weer. Lang, lang geleden was het dat onze lippen elkaar voor het laatst raakten. Ik had vonken verwacht, vuurwerk gelukkig nieuwjaar en andere wensen die een nieuw leven in zouden leiden. Ik voelde vertrouwdheid, mijn hoofd liggend op jouw borst. Jouw hand woelend door mijn haren. Maar het vuurwerk ontbrak. Ik voelde me onzeker, niet wetend of dit voor jou eenmalig zou zijn. Onzeker, omdat voor mij ook het vuurwerk ontbrak, terwijl ik zo lang op dit moment had gewacht. Onzeker, klein en bang.
Maar we hadden beide geen spijt en ik wist dat deze zoen alles voor mij af zou sluiten. Ik was ontzettend gelukkig, wetend dat het eindelijk afgesloten zou zijn. Wetend dat ik niet meer dagelijks verlangens voor je zou voelen. Gelukkig. Ontzettend. Een goed gesprek. Nog gelukkiger.
Dat wou ik even kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten