Wat ik er wel niet voor zou geven om eens te kunnen zien wat er achter die ogen schuilgaat. Ogen die oceanen van mysterie in zich lijken te hebben. Wat ik er wel niet voor zou geven - best wel veel, denk ik zo - om te mogen weten wat de gedachtegang achter weer zo'n mooie onzekere glimlach is. Maar het is niet aan mij om te bepalen of ik binnen mag komen, hoeveel ik er ook voor over zou hebben.
En wat zou ik daarbinnen dan doen? Uitgebreid mijn ogen, oren, andere zintuigen de kost geven, verbaasd worden door wat ik zie, waarschijnlijk. En dan ga ik invloed hebben, daar ontkom je niet aan. Daar krijg ik dan spijt van, waarschijnlijk. Dan ga ik weer dingen verspesten, vervuilen. Hoe kan onschuld onschuld blijven als ik me ermee bemoei. Want wat is er nou mooier dan onschuld?
Ik hoop dat ik de dingen dan goed doe. Niet goed voor mij, ik negeer mezelf wel, maar hoe weet ik wat goed is. Goed voor jou. Goed voor de wereld? Ik schenken aan de wereld is een mooi iets, kan iemand mij vertellen hoe ik dat doe? Ik stoor me eraan dat ik eigenlijk alleen mezelf heb om op terug te vallen om te bepalen wat goed is, alleen mijn eigen morele kader als sluitspier van mijn acties. (huh, wat?)
Mag ik alsjeblieft binnenkomen? Ik zal echt heel hard mijn best doen niet vervelend te zijn. En je onaangepast, of juist verbeterd achterlaten. Ik weet niet of het me lukt, maar ik zou het graag proberen. En goede intenties zijn ook iets waard, toch?
(stiekem hoop ik echt heel erg van wel)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten