Vreemdeling

Je loopt over straat. Een glimlach. Een vreemdeling.
Een wirwar van woorden. Als een dans die je ooit kende maar die je bent verleerd.
Af en toe herinner je je een pasje en dans je een stukje mee totdat je de draad weer kwijt raakt.

In deze vreemde verre stad woont een jongen die oorspronkelijk op loopafstand van mijn veilige thuis woont. Hij spreekt in de taal die ik spreek en hij kent de plaatsen die ik ken. Naar grote waarschijnlijkheid waren we al eerder op dezelfde plek. Een vreemdeling.

Soms vraag ik me af hoe het klinkt als ik hier loop en spreek in de taal die ik altijd spreek terwijl iedereen om me heen woorden gebruikt die er een beetje op lijken maar die toch heel anders zijn. Voor hen ben ik raar. Heel anders. Een vreemdeling.

Ik slaap op een bank in een huis in het centrum van Oslo. Ik kwam hier binnen als een vreemdeling. Ik viel in slaap als een vreemdeling. Vannacht val ik in slaap als een vreemdeling.

Soms hoor ik in de wirwar van klanken en dansen een woord wat ik herken. Mijn onderbewustzijn is er op gefocust en geeft me seintjes. Dan praat ik. Probeer de vreemdeling een mens te maken. Vandaag was dat fijn en leidde dat ons leven een berg op. Een plek waar we anders niet waren gekomen. Een stukje uit het leven van een vreemdeling.

In een jeugdherberg in bergen speelden we een spel met twee Duitsers. Een vragenspel. Ik weet hun namen niet maar ik weet wel dat zij al twee jaar geen t-shirt met streepjes heeft gedragen en dat hij vroeger wel eens een cake bakte en toen hij 5 was hij nog met een knuffel sliep. Zijn ze dan vreemdelingen?

Ik slaap op de bank van een Zweedse jongen die in het stapelbed boven mijn hoofd ligt. Ik weet zijn naam en ik weet dat hij een genie is met alles wat beeldend is. Meer weet ik niet. Ik hoop dat ik overmorgen vertrek als een bekende en dat ik geen vreemdelingen achterlaat.