portemonnee

Frans is nooit mijn sterkste vak geweest. Ik dank god dan ook op mijn blote blauwe knietjes dat internet en wikipedia bestaan.

Porter en Monnaie, dragen en munt in het Frans. muntdrager, simpeler kan niet.

Als je er bij stilstaat, neem je dat ding overal mee naartoe. Daar komt bij, dat je ook een hoop ellende overal mee naartoe sjouwt. Ik kan met alle uitsteeksels op mijn lichaam niet tellen hoe vaak dat ding mij in de problemen heeft gebracht.

Ik ben een ramp met mijn financiën.

Introductie? Haal je portemonnee maar tevoorschijn. Jaag je alle golddiggers in een keer weg. Maar, gezien het feit dat ik er toch vrijwel geen geld in heb zitten, kan het geen kwaad om alles eruit te gooien.

Ik doe mijn portemonnee open. En het is duidelijk. Ik ben zo goed als platzak. Nog twee euro en vijfenzeventig cent. Zou ik ook met plectrums kunnen betalen? Verder, heb ik welgeteld 7 buskaartjes en 28 treinkaartjes in mijn portemonnee. 

En nee, ik ben geen trots verzamelaar, ik ben de hoofdsponsor van de NS, gezien het feit ze het leuk vinden om mijn OV in bezit te houden. Maar ach, daar staat een pasfoto op. Het zal wel aan mijn haar liggen.

What else? 2 pinpassen, useless. Een identiteitskaart. Verdacht genoeg heeft de politie bij controle ‘m nooit willen houden. De NS heeft een rare smaak. Een Belgische verblijfsvergunning, nooit nodig gehad, maar hé, dat ding kost maar liefst vijf euro. Emigreren? Ik adviseer het tropische België. Een Fontys schoolpasje. Oh, maak er maar acht buskaartjes van.

Verder, pasfoto’s, voor een lieve conducteur, je weet maar nooit, wie weet kom je misschien zelfs onder een boete uit. Twee verzekeringspasjes, ik zoek nog sponsors voor mijn maandelijkse premie. Twee pasjes van twee kledingszaken. Van die winkels waar je een keer iets koopt, en een pasje van krijgt.

Maar. Als ik diep in de vakjes graai, komen de leuke dingen. Mijn portemonnee is de natuurlijke habitat van wilde gevouwen hartjes en kraanvogels, Andy Warhol en Dali museumbezoeken en plectrums.

Muntdrager. My ass.