We leven in een zeepbel

Het schrift van anderen, iets prachtigs. Mensen schreven hun kennis, idealen en wensen op en deelden dit met de wereld. Ik zat in een verlaten bibliotheek, waar alle boeken nog in stonden. Vele boeken waren zo oud dat de bladzijdes waren verkleurd en bruin waren geworden. Niemand kon deze schoonheid waarderen, behalve ik. Ik staarde uit het raam, het raam was beslagen en daarnaast niet meer helemaal helder. Toch kon ik de contouren van een lichaam herkennen, een vrouwen lichaam. 

Ik stond op en liep met langzame en kleine passen richting het raam, bang dat de verschijning zou verdwijnen. Bang dat de verschijning alleen in mijn gedachten bestond. Hoe dichter ik bij het raam kwam, hoe meer het raam besloeg. Eenmaal bij het raam aangekomen, veegde ik met mijn mouw een beetje condens weg. Niet te veel, niet te weinig. "Te" is nooit goed. Ik keek voorzichtig, en zag de contouren nog steeds. Ik opende een klein raampje, waardoor een frisse wind me tegemoet kwam. 
De gedaante bleek door het minuscule raampje te passen en stond nu met mij in een ruimte. Mijn adem stokte even, om zich vervolgens te hervatten, luider en sneller dan normaal. Mijn hart leek zo hard te kloppen, dat ze in Oezbekistan mijn hart nog zouden kunnen horen kloppen.  

Zeven passen, vier met links en drie met rechts. De houten vloer kraakte onder je voeten met elke stap die je zette. Zeven. Weg, weg van hier. Zeven passen, en je was weg. Toch was er iets, iets waardoor het niet onaangenaam, niet eenzaam en niet kil was. Het was fijn. Ik kneep mijn ogen samen en draaide mijn hoofd weg.

Mijn blik rustte op het raam, ik staarde. Ik staarde naar het raam, hopend dat mijn gedachten ooit werkelijkheid zouden worden. Mijn hand reikte naar een boek met een azuurblauwe kaft, maar stopte daar. Het boek zal voor mij altijd een mysterie blijven. Misschien wilde ik niet weten wat er in dat boek stond, zodat ik wist dat ik ooit op deze plek zou terugkeren, met een herinnering zo mooi. Ik liet mijn hand langs mijn lichaam hangen en draaide me om. Terug naar de realiteit, die me in de steek had gelaten.

het is een beetje niet samenhangend, excuseer mij daarvoor. ik lees nooit na enzo, dus het zal echt heel onduidelijk zijn. maar ik voel me vandaag ook echt niet samenhangend en niet duidelijk. de opzet weerspiegelt mijn gevoel vandaag. diepzinnig, of toch niet.