Daar lagen we, omringd door kietelende grassprietjes. We keken hoe de regen uit de hemel viel en onze kleren aan onze versteende lijven liet plakken. Elke eerste keer van de maand lagen we daar, het gras begon dood te worden op de plekken waar onze lichamen zichzelf neerlegden. Als het de eerste regendag van de maand was, stopten al onze bezigheden en werden we naar ons gras geleid. Zwijgend gingen we liggen, met onze armen en benen gespreid. De stilte zei niets, maar omvatte zoveel. Soms besloten onze handen elkaar te ontmoeten, terwijl we naar de lucht bleven kijken. Na precies 47 minuten stonden we op. Onze blikken kruisden elkaar niet, we liepen weg alsof 'wij' nooit bestaan had. Of we twee vreemdelingen in de herfst waren.
De eerste zonnestralen, de eerste sneeuwvlokjes. De eerste dag van de maand, de eerste gezamenlijke verjaardag in de maand. Eigenlijk vonden we altijd wel een excuus om daar te liggen.
Ik hield ervan hoe de grassprietjes in mijn eeuwig ontblote benen kriebelden. Ik hield ervan om zijn ademhaling te horen, zijn aanwezigheid te voelen. Ik hield van de eerste.
'
Je zult je waarschijnlijk afvragen wat die rare aap hier doet. Sinds ik momenteel op school zit en dat soort leuke dingen, is dit de enige foto die ik hier op mijn account heb. Toepasselijk? Nee. Maar dat maakt niets uit. Eigenlijk is het ook geen foto.
Welnu, ik ga weer aan het werk.
Doei.
'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten