De woorden van jouw liefde plakken vast aan mijn huid. Alsof ik ben gaan zwemmen met mijn kleding aan. Ik zou het uit willen trekken, maar het kost me iets te veel moeite. Ik moet wachten tot het op drogen zal, maar je duwt me steeds het water in. Ik vraag me steeds af of ik zal blijven drijven, want je gevoelens zijn me iets te zwaar. Telkens spoelen ze af en aan in mijn gedachten, als de golven van de zee. Toch is het stiekem best wel een heel fijn gevoel en ik houd ook wel natte kleding, vastgeplakt aan mijn blote lichaam. Maar soms zou je afstand moeten nemen, ik kan niet altijd blijven zwemmen. Liefste.
ik voel me toch best wel een beetje schuldig over het feit dat ik vorige keer niets gepost heb, ik had desnoods geniale schrijfsels van andere mensen kunnen citeren maar dan voel ik me eigenlijk nog slechter omdat ik moet proberen mijn eigen hoofd te gebruiken. Het stukje hierboven is ook niet al te lang, less is more zal ik maar zeggen. (Ik heb stiekem toch wel respect voor alle toffe mensen hier die lange schrijfsels kunnen schrijven)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten