Ik weet niet eens of je me zag toen je omkeek naar de lucht waarin al duizenden mensen verdronken waren.

We renden langs zeven zeeën tegelijk. Vanuit te duinen, over verwaaide stranden en langs de kustlijnen die randen vormden om de omgevingen van water. Het natte zand voelde hard en kwetsbaar aan onder blote voeten die grote sprongen maakten over de bruine ondergrond.
Zand tussen je tenen,
zand op je onderbenen.
We renden alleen maar, misschien zetten we wel miljoenen stappen. Zwegen verder, de woorden die in ons hoofd zaten en we niet uitspraken waren alleen maar verspild en onnodig geweest.
Ik voelde me zo ongelukkig wanneer ik met je praatte, maar ongelukkiger als ik helemaal niet tegen je sprak. Ik wist niet of ik ongelukkig of ongelukkiger wilde zijn. Het was een keuze die ik niet kon maken, dus ik deed alsof de mogelijkheid tot een beslissing niet bestond.
Rende verder langs de zeeën, met jou.
De golven die af en toe hard tegen onze enkels beukten waren koud, zaten vol bevroren dromen en ongeopend geluk. Ze waren hard, voelden als gekleurde glasscherven, alsof ze veel zeggen wilden, door onze lichamen naar binnen wilden dringen en verhalen wilden vertellen. Verhalen waar woorden niets mee konden.
Ik liet ze komen, de golven, wilde er meer van dan ik krijgen kon. Het liefst was ik gelijk de zee in gevlucht en had de ijskoude dromen en stukjes verloren geluk mijn wereld over laten nemen. Weg van alles. Van iedereen, van jou.
Het was niet zo dat ik niet bij je wilde zijn, het was meer zo dat ik niet wist hoe dat moest. Bij iemand zijn.
Hoe graag ik het wilde, de zee in rennen kon ik niet, muren hielden mij tegen. Misschien hadden we elkaar wel nodig, om ons te laten overspoelen door het ijskoude water, maar waren we zo hard op zoek naar onszelf dat we steeds misliepen wat we wilden. Al wilden we het nog zo graag.
Dus renden we door. Over verlaten stranden en door de aangespoelde, bevroren golven. Naar elkaar toe, van elkaar af en dat elke seconde weer opnieuw en opnieuw en opnieuw.