de geraniumkweker.

Als ik ergens gek van wordt, dan is het dit wel. Wie kent het niet? Op een willekeurige ochtend sta je, brak van de voorgaande avond (die begon met ‘Ik blijf maar heel even..’), met barstende koppijn en wellicht een beetje stinkend in de rij bij de bakker. Het is vroeg, en jij ben de enige uit je leeftijdsgroep die al wakker is. Je verrekt van de honger en om je heen is de gemiddelde leeftijd minstens 70 jaar.

Situatie duidelijk? Prima.

Daar sta je dan. Nummertje 58, nog 2 wachtende voor me, het leven is mooi: ik ben enkele minuten verwijderd van m'n sigaretje op de terugweg naar huis, waar ik een monsterboterham kan gaan eten.

Maar op de bakkersvloer is niets zoals het lijkt. De normaal gesproken rustige, aardige en vredelievende dames veranderen in doorgewinterde ninja’s zodra ze de bakkerij betreden: De 2 wachtende voor me, zijn opeens 3 wachtende geworden. Knipperen met mijn ogen helpt niet, ik weet zeker dat ik weer nuchter ben en van honger ga je niet hallucineren. Dit is dan weer een van de dingen die ik absoluut niet snap: je hebt de hele dag niets beters te doen dan je geraniums water te geven, je enkelbijtertje uit te laten terwijl ik probeer te slapen en de hele dag je hoofd te schudden waarbij je ‘de jeugd van tegenwoordig..’ mompelt. Wat doe je dan bij de bakker? Juist. Voordringen.

Het zijn altijd dezelfden die daar een soort van sport van maken. Je mag bij de club als je de 65 gepasseerd bent. Daar sta je dan, met je studentenleven. Overdosissen aan tentamens, verslagen schrijven, schooluren en werk, waardoor het vrijwel onmogelijk is om met je vrienden te begaaien, je vriendin te bezoeken of te repeteren. Blijkbaar ben ik minderwaardig aan de geraniumkweker.

Ik probeer er meestal wel wat van te zeggen, maar dan krijg ik een quasionschuldig glimlachje of ze gapen schaapachtig voor zich uit, alsof er niets aan de hand is, wat weer aangeeft dat ze weten dat ze foutzitten. Dan zeg ik er wat van, tot grote ergernis van het bakkersmeisje.. Zij wil alleen de klant helpen, maar moet nu onpartijdig de discussie afwachten over wie waarom aan de beurt was.

De ninja in damesverpakking weigert toe te geven dat ik voor was, ook al is ze in het bezit van nummertje 63, wat me nog vervelender maakt. Na een boze blik zeg ik op luide toon tegen het bakkersmeisje: ‘Helpt u deze mevrouw maar eerst. Zo te zien heeft ze verschrikkelijk veel haast met haar oh-zo-interessante leven, waar ieder moment een einde aan kan komen.’

Verontwaardigde gezichten, en de gebruikelijke ‘Heere Jezus, de jeugd van tegenwoordig toch!’ worden mijn kant op gesmeten. De dame in kwestie is beledigd, maar staat nu wel achter me. Ik bestel mijn halfje bruin, glimlach vriendelijk naar het bakkersmeisje en loop de deur uit.

Mijn sigaret smaakt zelfs beter dan verwacht.