de boom

Dit is zo’n moment waarop ik te hard nadenk. Ik moet de toon zetten voor dit blog. Te hard nadenken werkt nooit, eigenlijk.

Op dit moment zit ik op mijn bed, zoals altijd. Met een joggingbroek, zoals heel vaak. Vanuit mijn bed kan ik door het raam naar de eik kijken. Hij staat er al vele malen langer dan dat ik hier ben. Tijdens de regenbuien van de laatste tijd wiegde hij steeds wat meer heen en weer.

Ik heb een ding voor bomen. ‘een ding’ betekent hier een liefde voor bomen. Bomen zijn net mensen. Ze groeien op en staan soms in bloei en soms zijn ze sober. Wanneer ze dood gaan rotten ze weg.

Er is geen verdrietiger moment dan een grote stevige boom zien bezwijken. Toen ik klein was verbouwden wij ons huis. Als klein meisje vond ik dat geweldig. Overal was wel wat te vinden: een schroefje of wat overgebleven cement om een huisje van te bouwen.

Het enige verschrikkelijke was het lot de grote kastanjeboom. De kastanjeboom waar ik vele woensdagmiddagen mijn springtouw aan vast knoopte en de hele middag sprong, moest weg. Ik protesteerde hevig tegen mijn vader met de kettingzaag en zei dat ik dan liever een kleine kamer had, maar mijn stemmetje werd niet gehoord.

De boom ging om door middel van een touw om zijn ‘buik’ en mijn vader die zijn ‘benen’ doorzaagde. Ik, als zesjarig meisje, riep dat ze moesten stoppen en ik huilde dikke zoute tranen, maar het was al gedaan met de boom. Ik was verdrietig en boos. Waarom wouden papa en mama een groter huis? De boom woonde daar al!

Het moment dat de eik, waar ik nu naar kijk, het begeeft zal denk ik wel anders zijn. Die sterft aan ouderdom, kastanje werd vermoord.

Ik zit nu precies één etage hoger dan waar ooit een klein zaadje leven vatte, om vervolgens een grote sterke kastanjeboom te worden. In principe zou ik, wanneer ik op dit zelfde plekje zou zitten toen ik zes jaar was geweest, in een boom zitten.