Een asociaal lange gaap ontsnapt, gepaard met een oerkreet, uit mijn wijd openstaande mond wanneer ik me helemaal uitrek op mijn strandbedje. Met veel moeite sta ik op en loop onder de palmbomen door richting mijn stulpje dat pal aan het Roosendaalse strand ligt. ‘Wat?’ Ja, Roosendaal. Het liefst had ik mijn oude dag doorgebracht in mijn geliefde Amsterdam, maar aangezien je daar alleen nog waterhuizen hebt en ik allerminst in het bezit ben van zeebenen, heb ik maar besloten me te vestigen aan de Brabantse Riviera.
Ik kijk door het keukenraampje en zie dat mijn vrouw druk in de weer is met de voorbereidingen voor het kerstmaal. Dit doet me besluiten nog maar even een frisse duik te nemen. Zo snel mogelijk probeer ik van de veranda naar de zee te komen zodat ik mijn voeten niet verbrand aan het bloedhete zand. Het moet een maf zicht zijn, een oude man die zich rennend naar de zee begeeft en daarbij zijn voeten geen seconde contact met het zand laat hebben. Gelukkig val je hier niet zo snel op, op dit strand vind je mensen van alle soorten pluimage.
Ondanks de temperatuur van 26°C -dat las ik op mijn Iphone 36-, voelt het water koud aan. Niet zo gek, gezien de buitentemperatuur 38,2°C bedraagt. Ik sta nu tot aan mijn middel in het water. ‘Kom op, je kan het’, spreek ik mezelf toe, om me vervolgens compleet onder te dompelen in het blauwe zeewater. Ik zwem erg vaak in de zee om fit te blijven, altijd tot de torenspits en terug. Zo’n vijfhonderd meter. Ook vandaag besluit ik hetzelfde baantje te zwemmen. Schoolslag. Onderweg kom ik weer allerlei rare figuren tegen, waarvan de ergste een jongen is met een boxershort onder zijn zwembroek. ‘Wat een idioot’, denk ik bij mezelf, ‘dat is al minstens veertig jaar uit de mode, en zelfs toen het in was vond ik het geen gezicht.'
Nadat ik het water uit ben, weer in de hitte van de brandende zon, hinkel ik terug naar mijn veranda. Door het raampje van de keuken zie ik dat mijn kinderen en kleinkinderen inmiddels zijn aangekomen. De heerlijke geur van de door mijn vrouw gemaakte kalkoen komt me tegemoet en voor het eerst krijg ik dat echte kerstgevoel. Nog even werp ik een blik op het prachtige strand. ‘Dit jaar alweer een witte kerst’, lach ik, om me vervolgens bij mijn familie te voegen.
Om alle misverstanden uit de wereld te helpen: Nee, ik ben geen aanhanger van Al Gore, dit is slechts een uit de hand gelopen gedachte over klimaatverandering, gevoed door het feit dat het ongeveer de hele zomer al regent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten