We liepen over een klein weggetje naast het treinspoor, de wind waaide door haar haren, mijn fototoestel klikte onophoudelijk. De hond rende heen en weer alsof hij nog nooit buiten was geweest en hij de wereld nog moest ontdekken. Zij lachte en sprong alsof ze nog nooit buiten was geweest en ze de wereld nog moest ontdekken. Wat in feite natuurlijk ook waar was, maar soms leek het alsof ze alles al gezien en gedaan had. We dansten een rondje en in mijn hoofd klonk haar stem.
We zaten in de auto, geparkeerd onder een lantaarnpaal. De regen kletterde op de ramen. Ze moest over 5 minuten thuis zijn, daarom gingen we nog lang niet weg. Alles wat belangrijk was moest worden verteld en daarna nog een keer. Zo vaak mogelijk tot het niet meer belangrijk was en we opnieuw konden beginnen. Voor ons lag de ruimte waar we elkaar voor het eerst echt ontmoetten. De plek waar ik haar leerde kennen als de persoon die ze toen was en die ze is geworden. Toen de regen ons te zwaar werd bracht ik haar thuis. Over de eenzame weg naar huis reed ik en in het liedje op de radio hoorde ik haar stem.
Ze zat naast me in een kamer in mijn favoriete stad en ze leerde een liedje op mijn gitaar. Een natuurtalent want ze had het binnen 5 minuten geleerd. We gingen naar de stad waar een groepje mannen in rare pakjes een paar liedjes speelden. Ik haalde haar over om een jurkje te kopen, die ze eigenlijk nooit aan heeft. We maakten een pizza in de magnetron en terwijl we dat probeerden te eten keken we naar een film die we al hadden gezien maar waarbij we nog steeds gilden om een goede afloop. In al die herinneringen hoor ik alleen haar stem.
Nu zit ze een paar meter verderop ongeduldig te wachten tot ik klaar ben met typen en we weer door de regen kunnen rijden. Waar we heen gaan zien we dan wel weer, het maakt niet uit zolang ze maar naast me zit. Anna. Zolang ik maar naar haar stem kan luisteren als ze zingt.
1 opmerking:
mooi geschreven sam :)
Een reactie posten