Ik weet niet zeker of het huisje waar Danielle en ik de komende week vanaf morgen, vrijdag dus, zitten internet heeft. Dus, voor als dat niet het geval is, zit ik nu op donderdagavond achter mijn laptop. Bon Iver op de achtergrond, een kwast met een klodder diepblauwe verf eraan op mijn papier en mijn vingers op de toetsen van mijn laptopkeyboard. Ik was bezig met het verven van de zee. Een zee. Ik verf vaak de zee. Mijn zee is eigenlijk altijd hetzelfde maar ze zien er wel anders uit. Het ligt er maar net aan in wat voor bui ik ben.
Ik las vandaag tijdens mijn lunchpauze op het werk een boekje van natgeo junior, of zoiets in ieder geval. En daar stonden allerlei doe-het-zelf stukjes in. Er stond in hoe je je eigen ster moest maken. En hoe je je eigen sterontploffing kan maken. Natuurlijk was het niet serieus bedoelt, want je kunt nou eenmaal niet de kernreactor in de ster die je van te voren gemaakt hebt aanzetten zodat hij gaat ontploffen en zodat er een zwart gat ontstaat.
Maar het idee vond ik wel leuk. Enorm leuk zelfs. Ik houd van de sterren.
Als ik ’s nachts buiten ben en het is helder, spendeer ik die tijd naar boven kijkend. Met volle aandacht. Ik voel me kleiner en machtelozer dan ooit als ik naar het universum kijken. Zeker als ik bedenk dat wat ik zie ’s nachts nog niet eens een kwart is van het gehele universum. Het komt niet eens in de buurt van een kwart. Ik vraag me vaak af of het ooit ophoud. Of er een grens is. Een grens tussen het universum en iets anders. Misschien ook wel tussen het universum en het niets. Het grote niets. Maar dat lijkt me tamelijk onwaarschijnlijk. Misschien zijn we wel onderdeel van een experiment. Ik weet niet precies hoe ik me da zou moeten voorstellen, maar het zou in ieder geval betekenen dat we niet in de hand hebben hoe lang we leven. Zeg maar.
Ik heb het als volgt in mijn hoofd: iemand, iets groters dan een mens, kweekt werelden. Op die werelden plaatst hij organismen. Hij begon met allerlei kleine organismen en die groeiden uit tot grotere organismen. Organismes. Kies maar welke meervoudsvorm je het liefst hebt.
Dit wezen dat werelden kweekt had opeens dino’s. Maar die dino’s waren niet wat hij in zijn hoofd had. Dus roeide hij ze allemaal uit. Hij hield over wat hij nuttig vond. En nu zijn wij er.
Als dit waar is, zou dat betekenen dat het wezen ons ook uit kan roeien wanneer hij wil. En aangezien de mensheid niet eens leeft zoals ik dat wil, leeft de mensheid waarschijnlijk helemaal niet zoals het kwekende wezen het wil. Moeten we nu bang worden? Misschien wel.
Als ik mijn tweede theorie nog moet uitleggen vandaag wordt dit stukje kilometers lang. Misschien volgende week dus. En anders niet. Dan mogen jullie lekker nadenken over jullie eigen theorieën. Want ik weet zeker dat jullie die hebben.
Het universum is te fascinerend om er geen theorieën over te hebben.
En ik sluit niet af met een quote want ik weet zo één twee drie even geen leuke quote.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten