Moedervlekken

Ik zocht naar lijntjes om op te schrijven maar ik vond alleen je moedervlekken, precies vijf op een rij. Onder je sleutelbenen, mijn favoriete stukje jou. Het zal vast geen toeval zijn dat juist daar je moedervlekken rondslingeren.

We besloten galgje te spelen, gewoon op jouw borst. Om bomen te besparen en omdat we altijd al hielden van vijfletterwoorden. Zoals regen en sneeuw –de ‘u’ vergaten we altijd- en vlieg en varen. En water, vooral water, het liefste het zoute water van de zee. Zeeën (prachtig vijf letters) waar we altijd naar verlangden en waarin we dansten terwijl we rond kolkten in elkaars armen.

. . . . .

Je nam een woord in je hoofd en ik zou raden, mijn galg op je kladden. Ik raadde de ‘e’ omdat ik altijd een strategische beginletter vond. Raak, vierde plek.

. . . e .

De ‘t’ misschien? Fout, de eerste palen van mijn stille dood tekende ik op je borstkas.

Ik liet de letters om je oren vliegen, geen van allen goed. Blijkbaar waren we minder telepathisch met elkaar verbonden dan we dachten. Het touw bungelde al heen en weer, smachtend naar mijn nek. De ‘o’ redde me, voor eventjes dan, nog nooit was ik een klinker zo dankbaar.

. . o e .

De ‘l’? Ik was op dreef en kalkte je vol, als persoonlijke kladblok.

. l o e .

Mijn hoofd hing al, net als mijn buik en mijn armen en rechterbeen. Alleen mijn linkerbeen was nog niet van jou en de galg op je borstkas. Een lugubere stilte bekroop ons; alle letters renden rond in mijn hoofd maar durfden niet uitgesproken te worden. Kon je niet een soort van teken geven, een teken van leven voor mij? De ‘n’? Fout.

Ik hing. Je pakte de stift uit mijn handen en zocht blind je moedervlekken om ze te beschrijven.

v l o e d

Ik had het kunnen weten.