De zoete druppels van haar liefde vallen als onzichtbare regen.
'Waarom zit je altijd met je hoofd ergens anders?'
'Omdat mijn gedachten daar worden geboren, maar mijn lichaam wil niet mee.'
Ze omarmde haar geluk,
niet stevig genoeg.
Ze douchte het liefst in het donker, zodat ze zeker wist dat haar tranen niet op vielen tussen de druppels water.
Een deken van liefde,
laat me tekenen met gedachten.
Tegen beter weten in,
weet ik het niet meer.
(het is niet mijn dag vandaag, maar ik heb wat in te halen nadat ik een paar weken niks geschreven heb. hihi)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten