Zoals de knoppen in de bomen en struiken zich ontpoppen, zo ontpoppen er talloze ideeën, problemen en waanbeelden in mijn hoofd.
Zo rijst er ineens een gevoel van een bol deeg geactiveerd door gist in mijn maag.
Zo wordt de zon niets meer dan een hete bol, die voor niks opkomt.
Zo verandert het gezang van de vogels in irritant geknetter wat tegen mijn zin in de gehoorgang binnen wandelt.
Zo wordt een mooie herinnering plots een vol twijfels.
Zo rijst er een gevoel van paniek.
Een mooi lied wordt droevig
De beekjes blijken, ondanks zonneschijn, ijzig koud
Het is alweer een uur later
Ik wil je volgen door de oevers van jouw ziel.
Ik wil jouw diepste kloven doorgronden.
Ik wil zwemmen in jouw wateren
en me waden onder de zon in jouw lach
Geen opmerkingen:
Een reactie posten