Nachtwandelingen door mijn hoofd

Ik hoopte dat ze nooit zo zou dromen als ik.
De schapen die ik vroeger telde voordat ik in slaap viel waren degene die nu al lang opgegeten waren. Vanaf het moment dat de laatste stierf telde ik de wolven, ze achtervolgden mij in mijn slaap, slopen door mijn dromen.
Ze aten witte wolken, huilden tot de blauwe luchten donkergrijs waren van verdriet.
En je rende, zo hard als je rennen kon, wanneer de wolven je ontdekt hadden. Ze veroverden je leven en alle werelden in je hoofd. Ze aten je op, namen je mee. Weg van mij en alles wat wij ooit hadden gehad.

Ik durfde ’s nachts niet meer dicht tegen haar aan te kruipen, ook al had ik zoveel behoefte aan warme armen. Wat als dromen zich bij de kleinste aanraking, bij de kleinste verbinding tussen twee individuen, van het ene naar het andere mens konden verplaatsen? Als slierten van hersenspinsels, als draden tussen de hoofden van twee verschillende personen.
Ik sliep aan de andere kant van het bed, en zij had geen flauw idee waarom. Het waren de wolven die ons uit elkaar gedreven hadden.
Ik hoopte dat ze nooit zo zou dromen als ik.

(En hierbij een irrelevante foto waar het zomer was, terwijl ik de zomer helemaal nog niet echt mis. En dat maakt de foto nog meer irrelevant dan ik eerst dacht.

Welterusten.)