Een handje vol toffe mensen

Hij keek haar aan, zwijgend. Het geritsel van de takjes in de bomen was duidelijk te horen. Hij probeerde erachter te komen wat in haar hoofd omging, maar ze liet helemaal niets merken. Geen emotie, helemaal niks. 'Wat is er toch,' vroeg hij, 'vertel me alsjeblieft wat er is, maakt niet uit wat. Ik vind niets raar, echt niet.'
Een diepe zucht, ze bleef strak voor zich uit kijken. 'Ik weet het niet,' fluisterde ze, 'ik weet het echt niet.' En terwijl de wind haar woorden meenam, stond ze op en liep ze weg. Hem achterlatend samen met al zijn vragen.


 

 

Dit is een stukje van het park dat bij mij om de hoek ligt. In de zomer is het er heel mooi en fijn. In de herfst trouwens ook. 

Door mijn chaotische hoofd en de aankomende toets week was ik bijna vergeten iets te schrijven. Volgende keer meer. Beloofd.