De allegorie van de grot

Ik trok de dekens over onze plakkerige lichamen en nestelde mijn neus in je stugge haar. Het was alsof er even niks meer was, niks behalve onze zelfverzonnen wereld en de grot waarin we lagen. We luisterden naar klassieke muziek maar hoorden alleen elkaars lichaam, je pruttelde. ‘Ik ben gelukkig’ fluisterde in je in mijn oren, de woorden weergalmden in de grot en later in mijn hoofd. ‘Ik ben zo bang dat je me vergeet, vergeet dat je me mist’ en je wist dat ik het meende, al waren mijn ogen bedekt door de duisternis van mijn oogleden. En ik wist dat jij hetzelfde vreesde. Onze lichamen smolten heel langzaam samen en we renden rondjes om elkaars lippen. Tegen de klok in. We zeiden alleen maar mooie woorden om geen tijd te verliezen. De lelijke bewaarde ik voor mezelf, bij jou wilde ik even doen alsof ik gelukkig kon zijn.

‘Straks plakken we nog aan elkaar’ zei je tegen me. Stiekem was dat niet zo erg geweest.

Onze wereld was opgebouwd uit dromen en angsten. Dromen over alles wat we nog zouden doen, alle avonturen die we zouden beleven en de woorden die we nog over elkaar zouden schrijven. Angsten over dromen die we zouden verliezen en over onzekerheid die zou winnen. In onze grot was de wereld slechts een schim, een schaduw van het moment en we verstopten ons onder de dekens voor de werkelijkheid.

Het is maar goed dat we niet aan elkaar vast waren geplakt, het doet nu al genoeg pijn om me los te weken.

Plots besloot je de grot af te breken en ons kleine wereldje te vervangen voor leegte. Plots gooide je alles weg: de blik waarmee je me aankeek, de zee waarin we zwommen en de dromen die we hadden. Ik zou willen dat ik boos kon worden, de brokstukken van onze wereld naar je hoofd zou kunnen smijten om je pijn te doen. Ik kan het niet, ik kan het niet alleen. Ik kan nog niet vergeten hoe fijn ik het vond, hoe fijn jij het vond.

Nu bouw ik mijn eigen grot om mezelf bijeen te rapen. Het is er nog niet zo fijn, en stiekem best alleen. En nu ik niet meer kan vluchten doet de wereld ineens stukken meer pijn.