00:04

Gek genoeg mis ik opvallend vaak de trein die moet halen. Ik moet namelijk eerst al een stuk reizen voordat een 'stad' vind die een treinstation heeft, al mis ik hem ook altijd als ik niet hoef te reizen. Ik denk dat het gewoon in de genen zit. Oh, en als het cliché van 'ja, sorry, de brug stond open' ook nog optreed en je de trein om de halve minuut mist én dus weg ziet rijden, is je leven natuurlijk compleet. Dus nu ik eindelijk in een andere trein terecht ben gekomen, begon ik maar met het luisteren naar Gotye, wat ik te vaak heb gedaan. Misschien dus toch niet zo'n fijne keuze. Bon Iver kwam langs vliegen op het schermpje, maar die emoties passen gewoon niet bij het moment. Uiteindelijk, nadat ik de lijst al twee keer had bekeken, kwam ik tot de conclusie dat Noah and the Whale wel een goede optie zou zijn. En nu ik erover na denk is het best raarvreemdleuk dat mijn favoriete, foute en fijne muziek - ik ga toch maar luisteren naar Roosbeef - bij elkaar in één lijst staan.
Weetje, als ik in de trein zit voelt het altijd een beetje alsof ik tussen de tijd door leef. Dat in de trein zitten niet officieel bij tijdbesteding hoort, alsof je eventjes in een roes leeft. Om na te denken, muziek te luisteren, te schrijven, lezen, praten, mensen af te luisteren en te observeren, gedachten raden.
Ik zou vaker met de trein willen gaan, zal me niet vervelen. Treinstel 9594, daar zit ik in. Vraag me af hoe groot de kans is dat je ooit twee keer in hetzelfde treinstel terecht komt. Ik denk dat ik het bij ga houden en deze uitdaging toevoeg aan mijn denkbeeldige wat-ik-nog-wil-doen-voordat-ik-mijn-lichaam-verlaat-lijst.
De trein geeft me echt opvallend veel inspiratie. Misschien komst dat doordat de trein me langs zoveel plekken laat rijden. De inspiratie komt namelijk niet aanwaaien tot helemaal in Zierikzee, er is daar te veel wind. Maar hier dringen de zinnnen mijn gedachten gewoon binnen. Ik zie voor me dat ze zinnen, woorden en letters rond mijn lichaam dwarrelen, wachtend op het perfecte moment om mijn gedachten te veroveren. Bang voor andere stemmen, waar ze door afgeleid worden en niet meer in de juiste positie staan. Zo voel ik me dus, als ik word afgeleid, vooral in lege treinen met precies in treinstel 9594 luidruchtige mensen.

- een dagboekachtig stukje van vorige week vrijdag -

Deze foto heb ik gemaakt omdat ik het liefst slaap zonder dekbedhoes, en dat er dus zo uit ziet. En nu ik er zo naar kijk lijkt het net alsof het een soort opening is naar een andere wereld. Was het maar zo'n feest. In ieder geval, ik vond hem gewoon best mooi gelukt, al erger ik me aan dat dingetje onderaan.